Εσύ και τα λάθη σου. Μια σχέση κι αυτή, έτσι δεν είναι; Και μάλιστα μια από τις πιο σίγουρες σχέσεις της ζωής σου. Πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα είστε μαζί. Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι ένας κοινός θνητός και να μην κάνεις λάθη. Όσο κι αν προσέχεις, όσο κι αν κάνεις πάντα το καλύτερο, δεν είναι δυνατόν να τα αποφεύγεις πάντα και για πάντα. Θα χρειαστεί, λοιπόν, να αποφασίσεις ποια θέλεις να είναι η σχέση σου μαζί τους. Θέλεις τα λάθη σου σύμμαχο ή εχθρό; Θέλεις να βασανίζεσαι, να κάνεις διπλάσιο και τριπλάσιο κόπο, προσέχοντας τι κάνεις για να τα αποφεύγεις, θέλεις να μην κάνεις τίποτε και να μην παίρνεις καμία απόφαση, καμία πρωτοβουλία; Να ζεις με το μόνιμο μάγκωμα μην πεις κάτι κι ενοχλήσεις, μήπως σε κοροϊδέψουν, μήπως κάποιον πληγώσεις; Είναι μια επιλογή κι αυτή. Μπορεί να ζήσεις λίγο πιο ασφαλής, αλλά, αν ζεις μ’ αυτόν τον φόβο, δεν θα ζεις πραγματικά.

Μήπως έχεις διαλέξει να ζεις στο άλλο άκρο; Δεν φταις ποτέ και για τίποτε και πάντα οι άλλοι έχουν την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει, ό,τι ζεις και ό,τι νιώθεις; Έχει μια χαρά και μια ικανοποίηση ο θυμός που νιώθεις για όσους έχεις ορίσει υπεύθυνους για τη ζωή και τα δικά σου λάθη. Έχει μια γοητεία αυτή η δήθεν υπεροχή σου, αλάνθαστό μου πλάσμα, αλλά το ξέρεις, και όλοι το ξέρουμε, πόση αγωνία κρύβεται πίσω από την κριτική που μόνιμα ασκείς στους άλλους.

Κάνεις λάθη, όπως όλοι μας. Μικρά ή μεγάλα. Λάθη που μπορούν να διορθωθούν και άλλα που δεν διορθώνονται με τίποτε. Λάθη που γίνονται από άγνοια, άλλα από απροσεξία, από απειρία, από παραδρομή, από κούραση, από αβλεψία. Λάθη ακόμα και συνειδητά, επειδή, όταν τα έκανες, αλλιώς τα έβλεπες τα πράγματα και εκ των υστέρων συνειδητοποίησες πως ήταν σφάλμα ό,τι, τότε, πίστευες πως είχες κάνει σωστό. Γιατί μπορεί να νομίζεις πως μόνο εσύ κάνεις λάθη. Ο χειρότερος όλων. Πόσες ανακρίβειες έχουμε μάθει να πιστεύουμε για μας; Όλοι κάνουν λάθη, λοιπόν. Κάποιοι καταφέρνουν να ξεπερνούν τα λάθη τους σχετικά γρήγορα και να συνεχίζουν.

Έκανες λάθη και θα ξανακάνεις. Γιατί είσαι άνθρωπος. Τελεία. Κάνεις λάθη όπως όλοι μας. Ένα κοινό στοιχείο μεταξύ μας. Θέλεις να είναι το κοινό μας μυστικό ή μια κοινή αλήθεια;

Άλλοι, ακόμα και για μέρες, βδομάδες, μήνες, μπορεί να εύχονται να γυρνούσε ο χρόνος πίσω και να μπορούσαν να ξεκάνουν ό,τι έγινε. Τι βασανιστική ζωή αυτή… Να κατακρίνεις τον εαυτό σου ξανά και ξανά για τα λάθη που έχεις κάνει. Πόσες φορές το έχω δει αυτό να γίνεται… Τόση ενέργεια χαμένη για να καλύψεις ένα λάθος ή για να αυτομαστιγώνεσαι ανελέητα για ό,τι δεν έπρεπε να είχες κάνει.

Οι τρόποι να διαχειρίζεται καθένας μας τα λάθη του ποικίλλουν. Το κοινό είναι και θα είναι πάντα ένα – όλοι κάνουμε λάθη. Με βλέπεις ότι επιμένω και επαναλαμβάνομαι, με κίνδυνο να σε κουράσω. Είναι γιατί γνωρίζω τη σημασία της παραδοχής του λάθους. Είναι το πρώτο βήμα της καλής διαχείρισης των σφαλμάτων σου. Αν δεν συνηθίσεις στην ιδέα του λάθους ως έννοια γενικά, θα δυσκολεύεσαι διπλά, τριπλά και πολλαπλά να παραδεχτείς ένα συγκεκριμένο λάθος όταν γίνεται και, αντί να δεις τι μπορείς να κάνεις με αυτό, θα γίνεσαι εύκολη λεία της ενοχής που δεν τελειώνει.

Απόσπασμα από το βιβλίο Τοξική Ενοχή της Έφης Κονταξή.