Ο Στέφανος Ξενάκης επιστρέφει με το νέο του βιβλίο «Οι 2 μας». Σε αυτό το τρυφερό, θαρραλέο και πολύ προσωπικό βιβλίο, ο συγγραφέας ανοίγει την καρδιά και το µυαλό του, φωτίζοντας πολύπλευρα τη σηµαντικότερη σχέση της ζωής µας, αυτή µε τον εαυτό µας.

Διαβάστε ένα απόσπασμα:

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ με την Αγάπη στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις. Στην πορεία όμως μαθαίνουμε να μισούμε και μαθαίνουμε να φθονούμε. Μαθαίνουμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε. Κι όλο αυτό το κάνουμε και στον εαυτό μας, γιατί το κάνουμε και στους άλλους. Και το κάνουμε και στους άλλους, γιατί απλά το κάνουμε και στον εαυτό μας. Έχει γίνει η κανονικότητά μας, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Ένα παιδί, στα 18 του χρόνια, έχει ακούσει περισσότερες από 150.000 φορές τη λέξη ΟΧΙ και τα παράγωγά της. Και μόνο 5.000 φορές τη λέξη ΝΑΙ. Προγραμματίζουμε τα παιδιά μας και φυσικά τον ίδιο μας τον εαυτό 30 προς 1 αρνητικά. Όχι, δεν γίνεται. όχι, δεν το πιστεύω. όχι, είσαι κακός, όχι, είσαι άσχημος. όχι, είμαι άσχημος. Κι ο πιο εύκολος αποδέκτης όλης αυτής της βίας –γιατί περί βίας πρόκειται– είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Έχουμε χωρίσει με επιμέλεια το μέσα μας σε δύο κομμάτια. Στο καλό και στο κακό. Στο όμορφο και στο άσχημο. Στο φωτεινό και στο σκοτεινό. Σε αυτό που αγαπάμε και σε αυτό που μισούμε. Διχάζουμε και διχαζόμαστε. Και κάπου εκεί ξεσπάει ο εμφύλιος. Κι ακολουθεί η κόντρα, ο θυμός, η θλίψη, η κατάθλιψη και στο τέλος, δυστυχώς, συχνά η αρρώστια. Γιατί; Γιατί έχει γίνει δεύτερο πετσί μου το να πολεμώ τον εαυτό μου. Γιατί μου έμαθαν ότι το αβγό τελικά γράφεται με βήτα, αλλά κανείς δεν μου έμαθε να αποδέχομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου. Αλλά για να τον αγαπήσω, πρέπει πρώτα να μιλήσω μαζί του. Και μετά μου έμαθαν ότι το κρεβάτι τελικά γράφεται με ένα βήτα κι ο τρελός με ένα λάμδα, αλλά δεν μου έμαθαν να συζητάω με το μέσα μου.

«Πολεμήστε τη φυσική σας προδιάθεση να αντιπαθείτε τον εαυτό σας» διάβαζα πρόσφατα σ’ ένα βιβλίο. Δεν είναι φυσική, είναι επίκτητη. Ξεκινάει από την οικογένεια, συνεχίζεται στο σχολείο κι ολοκληρώνεται θριαμβευτικά με τη θρησκεία και τα ΜΜΕ. Και μετά δεν χρειάζεται άλλος συνεργός, γιατί εσύ πια έχεις γίνει ο τέλειος αυτουργός της κακοποίησής σου. Και ο εσωτερικός διάλογος καταλήγει στο «Δεν σε αντέχω άλλο πια». Κι έχει εκτυλιχθεί τόσες φορές, που τον έχεις αποστηθίσει καλύτερα κι από το «Πάτερ Ημών». Πιο κάτω το συγκεκριμένο βιβλίο έλεγε «Μάθετε να αγαπάτε τη συντροφιά του εαυτού σας» κι ακόμη πιο κάτω «Ψάξτε μέσα σας – έχετε όλες τις απαντήσεις». Ανακούφιση εδώ. Και θεραπεία.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι υπήρχε κάτι πιο μέσα. Μου είχαν χαρίσει ένα δώρο κι εγώ ποτέ δεν το άνοιξα. Μια μέρα, λοιπόν, αναγκάστηκα να το ανοίξω. Δεν μου είχε μείνει κι άλλη επιλογή. Μετά από εξάμηνη νευρική αφωνία και δύο βαριές καταθλίψεις, το κουτί άρχισε να κοπανιέται από μόνο του – και να φωνάζει: «Άνοιξέ με, επιτέλους». Και το άνοιξα. Και τότε κατάλαβα ότι αυτό που παρίστανα, αυτό που προσπαθούσα να γίνω, αυτό που ποτέ όμως στ’ αλήθεια δεν ήμουν, δεν άρεσε καθόλου σε αυτό που βρισκόταν μέσα στο κουτί. Και συνειδητοποίησα ότι και αυτό που ήταν μέσα στο κουτί είχε τεράστιο κι ανέκφραστο θυμό απέναντί μου. Θυμό που είχε ριζώσει βαθιά όλα αυτά τα χρόνια κι είχε μετατραπεί σε μίσος.

Το άνοιξα λοιπόν το κουτί. Μέσα είχε έναν καθρέφτη. Κι είδα επιτέλους και το υπόλοιπο. Αυτό που έλειπε. Που τελικά ποτέ δεν έλειπε. Είδα το άλλο μου κομμάτι. Και κατάλαβα ότι ήμουν πάντα εγώ, και το άλλο μου κομμάτι κι αυτό εγώ. Αυτό που μισούσα, αυτό που πολεμούσα, αυτό που σιχαινόμουν. Και τότε κατάλαβα ότι κι εδώ είχα μόνο μία επιλογή. Να συζητήσω επιτέλους μαζί του. Να συζητήσω μαζί μου.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ώρες αμήχανης σιωπής. Άπειρες βουβές συγκρούσεις. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τις βουβές συγκρούσεις. Εκεί που τίποτα δεν ακούγεται, αλλά και τίποτε δεν λέγεται. Η σιωπή κάποιες φορές κουβαλάει έχθρα και πόνο.

Κι όταν κάτσαμε τελικά και τα είπαμε, είχε πολλά να μου πει κι αυτός. Παρόμοια με τα δικά μου. Ένα μεγάλο παράπονο κι ένα μεγάλο γαμώτο ο υπέρτιτλος. Γιατί μου το έκανες αυτό όλ’ αυτά τα χρόνια; Γιατί με μίσησες τόσο φθονερά; Γιατί δεν κάτσαμε ποτέ να μιλήσουμε; Και γιατί ποτέ δεν με αποδέχτηκες; Κι εδώ μόνο μία επιλογή. Άνευ όρων αποδοχή. Ακριβώς όπως ήμουν. Στο τώρα. Όχι στα «όταν», που ποτέ δεν ήρθαν. Η άλλη επιλογή ήταν η αρρώστια.

Κουράστηκα όμως ν’ αρρωσταίνω.
Κουράστηκα να με κρίνω.
Κουράστηκα να με κατακρίνω.
Κουράστηκα να με ματαιώνω.
Και κουράστηκα να με ακυρώνω.

«Επικοινωνία = Θεραπεία» λέει ο φίλος μου ο Κων και μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι εννοούσε.

Δύσκολο να δημοσιεύσω τους διαλόγους αυτούς;
Αφάνταστα πιο δύσκολο να τους κάνω.

Σκέφτηκα τις επιλογές μου. Υπήρχε μόνο μία.
Πάντα υπήρχε μόνο μία. Να συνεχίσω να προχωράω.


Cheryl Strayed*

Και συνέχισα.
Εύχομαι κι εσύ να συνεχίσεις.
Είναι μονόδρομος.
Στην αρχή θα πονέσει.
Μετά όμως θα θεραπεύσει.
Αν το καλοσκεφτείς, ούτε εσύ έχεις άλλη επιλογή.

Το νέο βιβλίο του Στέφανου Ξενάκη «Οι 2 μας» κυκλοφορεί 26 Σεπτεμβρίου.

Αποκτήστε ενυπόγραφο αντίτυπο κάνοντας προπαραγγελία τώρα.