Ο Δημήτρης Κανέλλης, δημιουργός του πιο δημοφιλούς γκρουπ στο Facebook, Thank you, Next, παρουσιάζει έναν οδηγό επιβίωσης στην ελληνική αγορά εργασίας με χιούμορ, ευθύτητα και πάνω απ’ όλα διάθεση να βοηθήσει νέους ανθρώπους που ψάχνουν τον δρόμο τους.
Στο απόσπασμα που ακολουθεί από το βιβλίο του, Όλα είναι Μάταια, ο Δημήτρης Κανέλλης μας προτρέπει να δούμε τη ζωή μας στις πραγματικές της διαστάσεις (να κάνουμε ένα reality check, ρε bro) και να γίνουμε ο ήρωας του παιδικού μας εαυτού:
“Remembering that you are going to die
is the best way I know to avoid the trap of thinking
you have something to lose.
You are already naked.
There is no reason not to follow your heart.”
Steve Jobs
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΑ
Πατάς enter. Τελευταίο mail. Τελευταία καταχώρηση στο Excel. Τελευταίο check της παρουσίασης. Τελευταίες διορθώσεις των κειμένων. Για σήμερα, για απόψε, για τώρα. Η οθόνη κλείνει. Του κινητού, του laptop, του tablet; Δεν έχει σημασία. Βλέπεις την αντανάκλασή σου στη μαύρη επιφάνεια. Ποιος είναι αυτός, ρε γαμώ το; Τον αναγνωρίζεις; Πώς σκατά έφτασες ως εδώ; Πώς έμπλεξες έτσι; Κάνεις ένα στιγμιαίο throwback όταν ήσουν μικρός. Ήσουν ευτυχισμένος. Χαμογέλαγες και περνούσες καλά. Μπορείς να θυμηθείς τώρα την τελευταία φορά που σ’ έκανε κάτι χαρούμενο; Τόσο χαρούμενο που ξέχασες τα πάντα κι απλά αφέθηκες σ’ αυτό; Όταν ήσουν μικρός δε σ’ ένοιαζε τίποτα. Ήσουν ατρόμητος. Δε σ’ ενδιέφερε τι θα σου πουν οι γύρω σου ούτε τι πιστεύουν για σένα. Στο σχολείο όταν σε ρώτησε η δασκάλα τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις είχες πει αστροναύτης, πυροσβέστης ή ηθοποιός. Είχες πει αυτό που πραγματικά ήθελες. Αυτό που πραγματικά επιθυμούσες.
Μέχρι που σε γάμησαν. Μέχρι που σ’ ανάγκασαν να φύγεις από αυτή την κατάσταση του να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύεσαι. Κάτι συμβαίνει στους ανθρώπους και όταν φτάσεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω με βεβαιότητα ποια, ΜΠΟΥΜ!, επιλέγουν να σου κόψουν τα φτερά. Να σε προσγειώσουν στη βαρετή πραγματικότητα. Τι πάει να πει θες να γίνεις ηθοποιός; Έχει πολλή μανούρα και μετά δε θα βρεις δουλειά. Γίνε κάτι πιο εύκολο. Τι εννοείς θα γίνεις χορευτής; Δεν είναι για σένα αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς σου ήρθε να σπουδάσεις νομική. Είσαι σίγουρη πως θες να γίνεις δικηγόρος; Θα σε φάνε. Θες απλά να φωνάξεις: «Σκάστε! Θα κάνω αυτό που γουστάρω!». Δεν το κάνεις όμως. Σκύβεις το κεφάλι και τους ακούς: «Τι μαλακίες είναι αυτές που λες; Θα μεγαλώσεις και θα βρεις μια δουλίτσα να τακτοποιηθείς!». Σχεδόν μπαίνεις στο καλούπι τους. Σταματάς να πιστεύεις σε εσένα και πιστεύεις σε αυτό που σου λένε οι άλλοι να γίνεις (γονείς, φίλοι, οικογένεια, κοινωνία κ.λπ.).
Και τελικά αυτό γίνεται. Μεγάλωσες και βρήκες μια δουλίτσα. Που δε σου αρέσει, αλλά βολεύτηκες. Που τη σιχαίνεσαι αλλά, δε βαριέσαι, μωρέ, πού να ψάχνεις τώρα αλλού έτσι όπως είναι τα πράγματα. Και τώρα κοιτάς τον εαυτό σου στην μαύρη οθόνη, που, ενώ δεν θα έπρεπε, φαίνονται πεντακάθαρα και οι μαύροι σου κύκλοι. Έχεις δουλέψει 10 ώρες, τις τελευταίες 3 δεν έχεις πιει καν νερό. Είσαι κοντά, γύρω, φεύγα 25-30 (όχι ότι έχει σημασία η ηλικία) και δε θυμάσαι την τελευταία φορά που ένιωσες δημιουργικός, γεμάτος και χαρούμενος. Πρέπει να βάλεις ξυπνητήρι για αύριο και αντ’ αυτού διαλέγεις να βάλεις μια μπίρα και την τηλεόραση στο mute γιατί δεν αντέχεις να ακούς τίποτα άλλο σήμερα. Αρκετά.
Κατάκοπος, με την μπίρα αγκαλιά, κοιτώντας το κενό. Δε θυμάσαι πότε έχασες όλη αυτή την πίστη στον εαυτό σου. Θυμάσαι, όμως, πως κάποτε είχες όνειρα και στόχους και έλεγες πως δε θα καταντήσεις σαν αυτούς τους μίζερους ανθρώπους που βλέπεις στο δρόμο και δε χαμογελάνε ποτέ. Και τώρα όχι μόνο νιώθεις έτσι, αλλά καταλαβαίνεις και το γιατί. Μάλλον κάτι δεν πήγε και τόσο καλά, έτσι;
Σταμάτα να το σκέφτεσαι. Για την ακρίβεια, σταμάτα να σκέφτεσαι τα πάντα, σταμάτα να αγχώνεσαι για ό,τι δουλειές/tasks/υποχρεώσεις έχεις για αύριο ή ακόμα και γι’ αυτή τη στιγμή. Θέλω να εστιάσεις τη σκέψη σου σ’ ένα και μόνο πράγμα: το θάνατο. Δε θες. Κανείς δε θέλει. Ούτε εγώ θέλω, αλλά είναι αναπόφευκτος. Για όλους. Είτε είσαι ο Bill Gates είτε είσαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι η κατάληξη. Όλοι κάποτε πεθαίνουμε. Memento mori. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να βάλεις καλά στο μυαλό σου. Το τέλος είναι ίδιο για όλους και το ξέρουμε από τώρα. Κανείς δε ζει για πάντα. Κανείς.
Αφού συμφωνήσαμε σ’ αυτό, θέλω αυτή τη σκέψη που μόλις έκανες να την εφαρμόζεις σε οτιδήποτε σε δυσκολεύει στη ζωή. Άργησες το πρωί για μία συνάντηση και έχεις νεύρα; Ναι, λογικό. Αξίζει, όμως, να χαλάσεις όλη σου τη διάθεση και την ψυχολογία σου γι’ αυτό; Όταν είσαι στο νεκροκρέβατό σου θα θυμάσαι, πιστεύεις, αυτό το πρωινό που έχεις νεύρα; Η απάντηση είναι όχι. Άρα, γιατί να το αφήσεις να σου γαμήσει την ημέρα; Μαλακίες θα γίνουν. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να ελέγξουμε πόσο τις αφήνουμε να μας επηρεάσουν και να καθορίσουν τη ζωή μας και κυρίως την ψυχολογία μας.
Προσοχή: Δε θέλω να γίνεις μηδενιστής. Δε θέλω να πεις ξαφνικά: «Εντάξει, αφού θα πεθάνουμε όλοι, τότε δεν κάνω τίποτα. Τι νόημα έχει;» Αν το κάνεις αυτό έχεις χάσει το νόημα. Αυτό που θέλω να θυμάσαι συνεχώς είναι πως όλα είναι μάταια. Κι αφού όλα είναι μάταια και γνωρίζουμε πώς θα καταλήξει η ζωή μας, τότε πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να την απολαύσουμε, να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλιώς θα φτάσουμε στο τέλος και θα λέμε δεν έγινε ποτέ αυτό που ήθελα. Μαλακία έκανα.
Όσο πιο γρήγορα καταλάβεις πως όλα είναι μάταια, τόσο το καλύτερο. Γιατί; Γιατί θα νιώσεις ελεύθερος να τα γαμήσεις όλα. Ρε, αν το καλοσκεφτείς, πρακτικά δεν έχεις τίποτα να σε σταματήσει από το να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου ή καλύτερα ο ήρωας του παιδικού σου εαυτού. Αν γύρναγες πίσω στο παρελθόν, να ήξερες πως αν σ’ έβλεπε ο τζούνιορ εαυτός σου θα ήταν περήφανος. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Να ξέρεις πως αυτό το μικρό παιδάκι που ήσουν έγινε αυτό που ήθελε; Και μόνο αυτό σε γεμίζει ενέργεια για τα πάντα. Αρκεί μόνο ένα πράγμα: Να πιστέψεις σε εσένα και στις ικανότητές σου. Να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου πει τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις, όπως έλεγε και ο Will Smith. Και ο Κανέλλης λέει να τους γράψεις όλους στα αρχίδια σου και να πεις: «Εγώ θα το κάνω!».