Θυμός;
Τότε, ναι. Ανέκφραστος κι ακατανόητος. Αυτόν που δεν μπορείς να προσδιορίσεις, όμως τον νιώθεις. Κι όταν δεν μπορείς να προσδιορίσεις και να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, πνίγεσαι.
Όταν σ’ το είχε πει η μαμά, τι είχες σκεφτεί;
Στο τότε η άποψη της μαμάς ήταν αξίωμα. Δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση.
Ναι, αλλά τότε ήσουν 23, όχι 13.
Ντρέπομαι που το λέω, όμως τα δικά μου 23 ήταν τα 13 των περισσότερων παιδιών. Ήμουν εύκολα δέκα χρόνια πίσω από την εξέλιξή μου.
Ακόμη θυμός;
Όχι πια. Νομίζω παράπονο. Που δεν πήγα Αμερική.

Παράπονο από τη μαμά ή από σένα;
Πολύ περισσότερο από μένα. Που δεν είχα τα @@@ να κυνηγήσω το όνειρό μου.

Μέχρι πότε θα φταίνε οι γονείς μου;

Ξέρω αρκετούς που τους φταίνε ακόμη και σήμερα στα 50 και στα 60 τους.

Στα 23 μου, τελειώνοντας την ΑΣΟΕΕ, ετοιμαζόμουν να φύγω για το μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό. Η μητέρα μου τότε με είχε παρακαλέσει να μη φύγω Αμερική, αλλά να πάω Ευρώπη.

«Εάν πας Αμερική, δεν θα επιστρέψεις ποτέ».

Δεν ήταν αυτό που είπε. Ήταν ο τρόπος που μου το είπε. Ήξερε να αγγίζει ευαίσθητες χορδές, προκειμένου να πετύχει τον στόχο της. Εννοείται δεν πήγα, αλλά όλο αυτό με τα χρόνια μαζεύτηκε και με έπνιξε.

Είμαι σε ένα λύκειο προ εβδομάδος για ομιλία.
Είναι ένα κορίτσι, ας το πούμε Μαρία.
«Ποιο είναι το όνειρό σας, παιδιά;»
«Εμένα να γίνω ηθοποιός, κύριε Στέφανε».

Η Μαρία ήταν η πρώτη που για κάποιο λόγο σήκωσε χέρι.
Είναι εύκολο να καταλάβεις ποιος είναι στον σκοπό του, γιατί την ώρα που το περιγράφει, κυριολεκτικά ανθίζει. Η Μαρία μας το περιέγραψε αναλυτικά.
Εξαιρετικά σημαντικό να βρεις τον σκοπό σου. Ο σκοπός σου είναι το οξυγόνο σου. Αν δεν τον βρεις, θα πεθάνεις. Μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά. Και κάποιες φορές ο μεταφορικός θάνατος είναι χειρότερος από τον κυριολεκτικό.

Στο τέλος της ομιλίας κάναμε πηγαδάκι με κάποια παιδιά. Εκεί γίνονται οι πιο βαθιές συζητήσεις. Δυστυχώς, ακόμη εν έτει 2024, έχω την αίσθηση ότι τα μισά παιδιά συνεχίζουν να κατευθύνονται από τους γονείς τους για ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο που εκείνοι θεωρούν ενδεδειγμένο, αντί να τα ενθαρρύνουν να βρουν τον δικό τους.

«Μπορείτε μια φορά να έρθετε να μιλήσετε και στους γονείς μας, κύριε Στέφανε;»
Συχνά ως γονείς προσπαθούμε να κατευθύνουμε τα παιδιά μας να πραγματοποιήσουν τα δικά μας όνειρα, γιατί απλώς εμείς δεν τα πραγματοποιήσαμε.

Αυτός που επιδιώκει να κατευθύνει το όνειρό σου, μάλλον δεν αφέθηκε να κυνηγήσει το δικό του.

Παίζει κι από τον ίδιο του τον εαυτό.


Τον λόγο πήρε η Μαρία.
«Η μαμά μου επιμένει να μην ασχοληθώ με την υποκριτική γιατί θεωρεί ότι δεν έχει χρήματα. Επιμένει να γίνω τεχνίτρια νυχιών».
«Εσύ θέλεις να γίνεις τεχνίτρια νυχιών;»

«Εννοείται όχι».
«Μαράκι, η μαμά σου αφέθηκε να πραγματοποιήσει το δικό της όνειρο όταν ήταν στην ηλικία σου;»


Κενό.
«Όχι, κύριε Στέφανε. Ήθελε να σπουδάσει στη Γερμανία, αλλά η δική της μαμά δεν την άφησε. Αλλά γιατί ρωτάτε;»


«Έτσι. Από περιέργεια».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι 2 μας» του Στέφανου Ξενάκη