ΚΑΛΗΜΕΡΑ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ μετά από μια μαγική εβδομάδα στο Καστελόριζο. Περιμέναμε πώς και πώς να ξαναβιώσουμε την εμπειρία του αεροδρομίου μινιατούρα του νησιού, βγαλμένου από τα 60s. Μικρός διάδρομος, ιμάντας η καρότσα του μικρού φορτηγού που βγάζει τις αποσκευές κι άλλα πολλά. Είχαμε ξυπνήσει κι από τις 6 το πρωί για να μας πάει ο μοναδικός ταξιτζής του νησιού, βγαλμένος από τα 70s, που στα νιάτα του θα ήταν τρελό καμάκι. Λεβέντης με μουστάκι, καρύδι στον λαιμό, λεπτός και γυμνασμένος ακόμα και στα εξήντα του.

Κάποια στιγμή είχαμε ξεχάσει ότι θα περνούσαμε από έλεγχο αποσκευών. Το πρωτόγονο του αεροδρομίου μάς είχε κάνει να το ξεχάσουμε. Μπήκαμε λοιπόν στη σειρά για να περάσουμε τα πράγματά μας από το μηχάνημα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να ρωτήσω να βγάλω το laptop ή το tablet, αλλά μετά πάλι είπα να μη ρωτήσω.

Τότε τον είδα στην άκρη μετά τον ιμάντα. Βλοσυρός, αυστηρό look, γκριζομάλλης, μαλλί κολλημένο με μπριγιαντίνη, τραχιά χαρακτηριστικά, κολλαρισμένος μέσα στην αστυνομική του στολή. Ευθυτενής κι αγέλαστος. Όχι αυτός που θέλεις να αντικρίσεις στις 7 το πρωί, ειδικά αν δεν είσαι πρωινός τύπος. Είχα βγάλει την ετυμηγορία από το έδρανό μου και δεν θα έκανα δεκτή καμία ένσταση. Αυτό που λέμε άτεγκτος.

Πρώτη βγήκε η Μαρία από τον έλεγχο και κυριολεκτικά έπεσε πάνω του. Εγώ ήμουν απασχολημένος να βγάλω το κομπολόι και τα τζετζερεδικά από την τσέπη της βερμούδας και δεν έδωσα, είναι η αλήθεια, πολλή σημασία.

— Καλημέρα, του είπε η Μαρία.
— Πολύ καλημέρα σας, κυρία μου, της απάντησε ο αστυνομικός. Full στο χαμόγελο. Αν ήταν στροφόμετρο, θα ήταν στα κόκκινα των κόκκινων.
— Είστε από εδώ;
— Όχι, από τη Λάρισα. Χαμόγελου συνέχεια.
— Περνάτε καλά εδώ;
Εδώ έλαμψε. Ανακούφιση, ηρεμία τα συναισθήματα.
—Πολύ. Αγαπώ τον τόπο αυτόν σαν να ’ταν δικός μου. Εδώ βρίσκουμε την υγειά μας. Είναι το καταφύγιό μας. Σωθήκαμε. Εδώ ξαναβρήκαμε τη ζωή μας.
— Να ’στε καλά.
— Κι εσείς, κυρία μου. Χαμόγελο πάντα στα κόκκινα.

Έμεινα μαλάκας. Είχα μείνει να αναλογίζομαι πόσο ανόητος ήμουν που είχα κρίνει αυτόν τον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο τίγκα στη χαρά και τη ζωντάνια. Έναν άνθρωπο πανέτοιμο να τις μοιραστεί. Συχνά στις ομιλίες μου με τις 13 συνήθειες μιλάω για την παρατήρηση και τη μη κρίση. Τα λέω αλλά δεν τα κάνω.

Έμεινα όμως και να σκέφτομαι πόσο σημαντική είναι κάθε μας επιλογή. Εκείνη η «καλημέρα» της Μαρίας άλλαξε όλα τα δεδομένα. Ξεκίνησε τη μέρα της με γκολ από τα αποδυτήρια, γκρέμισε το ψεύτικο και φάνηκε το αληθινό, έδιωξε τα σύννεφα και φανερώθηκε ο ήλιος.

Καλά, ρε μεγάλε, μια καλημέρα θα μου αλλάξει τη ζωή;

Ναι, ρε μεγάλε. Θα σ’ την αλλάξει.

Αρκεί να την πεις.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Το Δώρο 2. Περισσότερα για το βιβλίο, μπορείτε να βρείτε εδώ.