Με την ελπίδα να μην χρειάζεται για πολύ ακόμη να ανατρέχουμε στα αυτονόητα, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την ιστορία της Γεωργίας Σουβατζή από το βιβλίο Είμαι επικίνδυνη, για όλες τις γυναίκες που δίνουν τη δική τους μάχη με τα (σωματικά) στερεότυπα, το «κανονικό» των άλλων στο οποίο δεν χώρεσαν, την αποδοχή του εαυτού ως έχει.
«Η κάθε μία ιστορία της ζωής μας αφήνει ένα σημάδι, ορατό ή αόρατο. Κάποιες από τις δικές μου ιστορίες άφησαν σημάδια εξαίσια, σημάδια που λατρεύω, σημάδια που δεν θέλω ποτέ να χάσω και ποτέ να ξεχάσω. Κάποιες άλλες ιστορίες άφησαν σημάδια που προσπάθησα να κρύψω για να μην τα δουν ποτέ οι γύρω μου αλλά, κυρίως, να τα ξεχάσω εγώ η ίδια.
Όλες αυτές οι ιστορίες, με αυτά τα σημάδια τα άτσαλα και βαθιά, που θυμίζουν ουλές ή μόνιμα ανοιχτές πληγές, αφορούσαν ένα και μοναδικό θέμα: το σώμα μου. Ένα σώμα που σε άλλους δεν άρεσε, άλλους δεν τους ικανοποιούσε, για άλλους ήταν κοντό ή χοντρό, ένα σώμα που ετεροκαθοριζόταν για πολλά χρόνια, ανάλογα με την οπτική και τα σχόλια του κάθε ανθρώπου πάνω σε αυτό, κάποιου αγνώστου ή περαστικού.
Ένα σώμα που έπρεπε να μικρύνει για να δείχνει πιο όμορφο, να σταθεί σε ψηλά τακούνια για να δείχνει πιο λεπτό, να μαυρίσει για να μην έχει εμφανή σημάδια, να αναδείξει τις καμπύλες του με στενά ρούχα, να ντυθεί στα μαύρα για να δείχνει πιο κομψό και πολλά άλλα.
Ένα σώμα που για κάποιους ήταν αρκετά άσχημο ώστε να το προσβάλλουν στον δρόμο και για άλλους επικίνδυνα όμορφο ώστε να το θαυμάζουν με χυδαιολογίες στον δημόσιο χώρο.
Ένα σώμα που όριζε το 100% της ύπαρξής μου, που ήταν η πρώτη σκέψη μου μόλις ξυπνήσω, η τελευταία σκέψη μου πριν κοιμηθώ, η σκέψη μου όσο περπατούσα ή κολυμπούσα, ακόμη και όσο καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου. Η σκέψη αυτή όριζε το πώς θα σταθώ στον δρόμο, πώς θα περπατήσω, πώς θα συστηθώ, πώς θα μοιραστώ.
Είναι αδύνατο όμως να ζεις κατ’ επανάληψη μία και μόνο ιστορία. Γι’ αυτό και έγινα επικίνδυνη. Για να αντιμετωπίσω τον άγνωστο που “δικαιούταν” να έχει γνώμη για το δικό μου σώμα. Έγινα επικίνδυνη για να μπορώ να αντιμετωπίσω όλους αυτούς τους αγνώστους που γνώριζαν καλύτερα από εμένα πώς όφειλε να είναι ένα γυναικείο σώμα. Έγινα επικίνδυνη για να μπορώ τελικά να υπάρξω ισότιμα με όλους.
Αυτό είναι η βία. Να πρέπει να γίνεις κάτι που ποτέ δεν σκέφτηκες, για να αντιμετωπίσεις κάτι που δεν ήξερες ότι θα χρειαστεί.
Έγινα επικίνδυνη για μένα και όλες εκείνες τις γυναίκες που αντιμετώπιζαν οποιαδήποτε μορφή βίας ή παρενόχλησης στον δρόμο και σε κάθε χώρο. Και έτσι, ήρθε η στιγμή που αποφάσισα να ξαναγράψω την ιστορία μου για το πώς είναι να υπάρχεις με αυτό ακριβώς που έχεις».
