Όλο και περισσότερη κουβέντα γίνεται τα τελευταία χρόνια για τα ταξίδια που σχεδιάζει η ανθρωπότητα σε άλλους πλανήτες. Η διεθνής ημέρα πτήσης στο διάστημα (12/4) αποτελεί ιδανική αφορμή να θυμηθούμε τους ανθρώπους που πρωτοπόρησαν στα διαστημικά ταξίδια.
Ένας τέτοιος είναι και ο αστροναύτης Τιμ Πικ. Στο απόσπασμα από το βιβλίο «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου», που ακολουθεί, περιγράφει τα συναισθήματά του ως επιβάτη του διαστημικού σταθμού, αλλά και τις στιγμές-ορόσημα που τον οδήγησαν στο θαυμαστό αυτό ταξίδι.
«Δεν θεώρησα ποτέ τον διαστημικό σταθμό μοναχικό μέρος. Είναι ένα μέρος φασαριόζικο και ζωηρό, το οποίο σε κρατά πάντα σε εγρήγορση, γεμάτο ενέργεια κι έτσι ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα. Νιώθεις βέβαια εντελώς αποκομμένος, αυτό, όμως δεν σημαίνει ότι νιώθεις και μόνος. Έχεις πλήρη επίγνωση ότι έχεις απομακρυνθείς από όλα. Έχεις αφήσει πίσω σου τον πλανήτη σου, όμως αυτό σου δημιουργεί και μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η μουσική μπορεί να αποκτήσει μεγάλη δύναμη και να σου προκαλέσει έντονα συναισθήματα, άρα πρέπει να είσαι προσεκτικός και να μην ακούς κομμάτια πολύ συναισθηματικά. Εγώ συνήθιζα να ακούω ζωηρή και ευχάριστη ροκ όταν γυμναζόμουν.
Ο νεαρός Τιμ θα έβρισκε σοκαριστική τη σκέψη της φήμης. Στον στρατό συνηθίζουμε στην εσωστρέφεια κι έτσι η απόλυτη ανατροπή αυτής της κατάστασης, η μετατροπή σε έναν εκπρόσωπο που αλληλεπιδρά με κάθε λογής ανθρώπους και βγάζει λόγους, ήταν σίγουρα παράξενη. Αρχικά, μου προκαλούσε πολλή νευρικότητα, όμως κατέληξα να το απολαμβάνω. Λατρεύω να λέω ιστορίες για την αποστολή μου – ήταν μια σπουδαία εμπειρία και μου αρέσει να μιλάω στον κόσμο γι’ αυτήν.
Ο 16χρονος Τιμ θα ξαφνιαζόταν, θα σοκαριζόταν και θα κατενθουσιαζόταν εάν μάθαινε ότι θα ταξιδέψει στο Διάστημα. Αγαπούσα την αστρονομία και μου άρεσε να κοιτάζω τα αστέρια. Και πάντοτε προβληματιζόμουν για τα πάντα, για όλα τα μεγάλα ερωτήματα σχετικά με το σύμπαν, τις πηγές ζωής και φωτός. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να το ξέρει προκαταβολικά – είναι μια τρομακτική προοπτική και νομίζω ότι θα άλλαζε την οπτική του για τη ζωή. Έχω απολαύσει την πορεία μου στη ζωή και ουδέποτε έκανα μακρινά σχέδια.
Η στιγμή που θα ήθελα να ξαναζήσω είναι στα 21 μου. Είχα περάσει την εξουθενωτική διαδικασία επιλογής ως πιλότος – ιατρικές εξετάσεις, συνεντεύξεις και εκπαίδευση. Είναι πολύ σκληρή διαδικασία, ιδίως για έναν νέο. Κι ύστερα περιμένεις για να δεις αν η αεροπορία θα σε δεχτεί. Με κάλεσαν σε ένα γραφείο και κάθισα μπροστά στον επικεφαλής εκπαιδευτή. Είχα δει άλλους πριν από μένα να βγαίνουν από την αίθουσα, κάποιοι πολύ χαρούμενοι, άλλοι πολύ απογοητευμένοι. Ο εκπαιδευτής ήταν λιγομίλητος άνθρωπος, στρατιωτικός με τα όλα του. Μου είπε απλά, “Συγχαρητήρια Πικ, πέρασες”».
*Μάθε περισσότερα για το «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου», εδώ.
