Παιδική ηλικία για μένα σήμαινε και σημαίνει ακόμα παιδικά βιβλία, μαρμελάδα στα δάχτυλα και μαρκαδόροι σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Και οι δυο μου γονείς αγαπάνε πολύ τα βιβλία, αλλά ειδική του παιδικού, όταν ήμασταν μικρές με την αδελφή μου, ήταν η μαμά. Θυμάμαι να έχουμε πάντα βιβλία στο σπίτι, θυμάμαι πάντα να λαχταρώ τη συντροφιά τους, να μαζευόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας -σύμβολο κάθε οικογένειας, νομίζω- και να μας διαβάζει η μαμά ιστορίες. Όπως τον Καπετάν Τρεμούλα… Μόλις έχουμε επιστρέψει απ´ το μάθημα μπαλέτου με το ροζ καλσόν και τις φουρκέτες ακόμα στα μαλλιά.

Θυμάμαι να πηγαίνουμε μια στο τόσο στον Ιανό, στη Θεσσαλονίκη, τότε που ήταν ένα πιο μικρό βιβλιοπωλείο, και να γνωρίζουμε τους πωλητές. Να μας δείχνουν βιβλία, να μας μιλάνε, αλλά κυρίως να μας ακούνε, να βλέπουν ένα κομμάτι της φαντασίας μας και να μας προτείνουν πάντα το κατάλληλο βιβλίο. Εκείνα τα χρόνια, η έξοδος της χρονιάς ήταν η υπαίθρια Έκθεση Βιβλίου στην παραλία της Θεσσαλονίκης, όπου ξεποδαριαζόμασταν, η μαμά μου, η αδελφή μου κι εγώ, πέρα δώθε να διαλέξουμε βιβλία. Τέτοια χαρά και λαχτάρα για τα παιδικά βιβλία… Δεν υπήρχε η πληθώρα βιβλίων που υπάρχει τώρα, ούτε τα μεγάλα βιβλιοπωλεία. Οπότε, άθελά μου όσο ήμουν μικρή, αλλά και ηθελημένα όσο μεγάλωνα, αγάπησα τα μικρά βιβλιοπωλεία. Τα ζεστά, με το ξύλινο πάτωμα και με τις πωλήτριες μέσα να φοράνε τα μάλλινα πουλόβερ τους με την καρφίτσα, σημάδι της προσωπικότητάς τους, την οποία και μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα γιατί βρίσκονται στο δικό τους μαγαζί.

Και κάπως έτσι, 30 κάτι χρόνια μετά, στην Αθήνα, όντας μαμά τρίχρονων διδύμων, επισκέπτομαι τα μικρά βιβλιοπωλεία μαζί με τα παιδιά μας, για να μάθουν κι εκείνα τι θα πει να σε ξέρει ο βιβλιοπώλης, να ξέρει τα χούγια σου και να σου προτείνει βιβλία που σίγουρα θα σου αρέσουν. Κάπως έτσι νιώθουμε όταν πηγαίνουμε στο μικρό βιβλιοπωλείο Wonderland στην Πεύκη, και έχουμε εκεί τον Δημήτρη και την Αντιγόνη μας. Και μας δείχνουν βιβλία με δράκους και αρκούδες, με μπαλαρίνες και αστέρια, και μας παρουσιάζουν έναν κόσμο πιο απλό αλλά μαγικό, πιο ήρεμο και πιο ανθρώπινο. Ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Πεύκη πολλές φορές έχει γίνει το σπίτι μας, η βόλτα μας, και είναι ένα συναίσθημα που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Έχει κι αυτό ξύλινο πάτωμα και πολλά βιβλία στα ράφια, μα έχει και πωλητές (ιδιοκτήτες) που το αγαπούν και το περιποιούνται σαν να ΄ταν το μικρό παιδί τους.

Αυτήν την αγάπη και τη ζεστασιά επιθυμώ να μεταφέρω και στα παιδιά μου για το βιβλίο αλλά και για το «σπίτι» του βιβλίου. Να αγαπήσουν τα βιβλία και ευχή μου είναι να βρίσκουν κι εκείνα το δικό τους αγαπημένο μικρό βιβλιοπωλείο, είτε παλιό είτε καινούργιο, που ακόμα κι όταν μεγαλώσουν και το επισκέπτονται να νιώθουν ότι είναι και πάλι παιδιά.