Το Εγώ μας είναι το κυριότερο εμπόδιο για την επαφή με τον ανώτερο εαυτό μας. Είναι δύσκολο να είμαστε ευτυχισμένοι, όταν είμαστε κλεισμένοι μέσα στο Εγώ μας, επειδή είναι πολύ ανασφαλές, χωρίς δικό του εσωτερικό πλούτο. Ψάχνει συνεχώς να βρει ασφάλεια, αξία και ευτυχία σε εξωτερικούς παράγοντες.

Για να απελευθερωθούμε σταδιακά από το Εγώ, μπορούμε να το παρατηρούμε και να επιλέγουμε να απέχουμε από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του όπως:

•Κριτική, απόρριψη, κατηγορία και καταδίκη.

• Διαφωνία για να αποδείξει ότι έχει δίκιο και οι άλλοι άδικο.

• Αίσθηση προσβολής ή και απόρριψης.

• Σύγκριση με τους άλλους.

• Φόβος και άγχος.

• Αίσθηση ενοχής.

• Να ζει στο παρελθόν.

• Να ζει στο μέλλον.

•Θυμός με τους άλλους.

• Προσκόλληση σε εξωτερικές πηγές αξίας, ασφάλειας, αγάπης, νοήματος κ.λπ.

Αυτά είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του Εγώ. Θα παρατηρήσετε, φυσικά, ότι έχουμε περιγράψει το 99,9% της ανθρώπινης συμπεριφοράς, επειδή στην πραγματικότητα ελεγχόμαστε κυρίως από το Εγώ μας. Η ελευθερία μας να είμαστε ευτυχισμένοι, γαλήνιοι, γεμάτοι αγάπη και δυναμική δημιουργικότητα βρίσκεται στο να παρατηρούμε το Εγώ, συνειδητοποιώντας ότι δεν είμαστε αυτό και επιτρέποντάς του σταδιακά να συρρικνωθεί με την αποφυγή των χαρακτηριστικών που προαναφέραμε.

Αγαπώντας το εγώ μας

Δεν είμαστε το Εγώ μας, ακριβώς όπως δεν είμαστε το αυτοκίνητό μας, ο υπολογιστής μας, ή οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα εξυπηρετεί τις ανάγκες μας. Δεν θέλουμε να απορρίψουμε ή να συγκρουστούμε με το Εγώ μας. Αυτό δεν θα ήταν παραγωγικό, ακριβώς όπως δεν θα ήταν χρήσιμο να μισούμε ή να συγκρουόμαστε με το αυτοκίνητο ή τον υπολογιστή μας. Χρειάζεται να αγαπήσουμε και να εκπαιδεύσουμε το Εγώ μας.

Το πρώτο βήμα είναι να το παρατηρήσουμε, χωρίς κριτική ή αρνητικά συναισθήματα, βλέποντας και μαθαίνοντας πώς λειτουργεί. Πότε φοβάται, πληγώνεται ή θυμώνει; Κάτω από ποιες συνθήκες γίνεται εγωκεντρικό και ιδιοτελές; Τι φοβάται που το κάνει να αδιαφορεί, να θυμώνει ή να μισεί; Ποιες ανάγκες το κάνουν να συγκρούεται με άλλα Εγώ; Σε ποια συναισθήματα έχει εθιστεί και αναζητά συχνά να τα ξαναδημιουργήσει; Ποιες εμπειρίες του παρελθόντος δεν έχει ακόμη ξεπεράσει; Σε ποιον και σε τι είναι προσκολλημένο;

Ποια είναι τα στοιχεία που το οδηγούν είτε να αποσύρεται είτε να ξεσπά θυμωμένα; Τι απορρίπτει στον εαυτό του; Γιατί νιώθει την ανάγκη να ασκεί κριτική στους άλλους; Τι φοβάται περισσότερο; Πότε αμφιβάλλει πιο πολύ για τον εαυτό του; Πώς αναζητά να πάρει έγκριση από τους άλλους; Από ποιον χρειάζεται περισσότερη έγκριση; Σε ποιον έχει δώσει τη δύναμη να το αποδέχεται ή να το απορρίπτει;

Ποιες είναι οι δυνατότερες προσκολλήσεις του; Πώς μετρά την αξία του; Με ποιον συγκρίνει τον εαυτό του και σε σχέση με τι; Πότε νιώθει ασφάλεια και πότε ανασφάλεια; Σε ποιους ρόλους είναι περισσότερο προσκολλημένο; Πού έχει χάσει την αντικειμενικότητά του; Πού προβάλλει τη δική του υποκειμενική πραγματικότητα πάνω στους άλλους και τη ζωή;

Πότε αντιδρά παράλογα επειδή φοβάται ότι η ελευθερία του κινδυνεύει; Ποιες συνήθειες έχει αναπτύξει που βλάπτουν το ίδιο ή τους άλλους; Πού αντιστέκεται στην αλλαγή και την εξέλιξη; Τι χρειάζεται για να αποδεχτεί και να αγαπήσει τον εαυτό του; Τι χρειάζεται για να νιώθει ασφάλεια;

Αυτή η παρατήρηση χρειάζεται να γίνει με απόλυτη αποδοχή, χωρίς απόρριψη ή κριτική. Μπορούμε να φανταστούμε ότι παρατηρούμε το αγαπημένο μας παιδί που δεν είναι ακόμη ώριμο. Το αγαπάμε αυτό το παιδί. Θέλουμε να είναι ευτυχισμένο και παρατηρούμε πώς λειτουργεί ώστε να μπορέσουμε να το βοηθήσουμε. Κι αν καταλάβουμε ότι το παιδί μας είναι δυστυχισμένο ή ότι μαλώνει με τα άλλα παιδιά, προσπαθούμε να το βοηθήσουμε να ωριμάσει.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ψυχές σε εξέλιξη του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ