της Γεωργίας Σουβατζή
Πόσες απαιτήσεις κουβαλάει ένα καλοκαίρι; Μόλις ένας από τους 12 συνολικά μήνες του χρόνου και εμείς θέλουμε κατά τη διάρκειά του να ταξιδέψουμε, να ξεκουραστούμε, να απολαύσουμε, να δούμε όσο περισσότερα ηλιοβασιλέματα προλαβαίνουμε, να κολυμπήσουμε, να βγάλουμε δεκάδες φωτογραφίες, να φάμε, να κοιμηθούμε, να ερωτευτούμε, να χαλαρώσουμε, να μαυρίσουμε και τόσα άλλα. Παράλληλα, προσπαθούμε να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας ανανεωμένοι και ενθουσιασμένοι για τη νέα σεζόν.
Για μένα το φετινό καλοκαίρι κουβαλούσε αποκλειστικά μία απαίτηση: Hρεμία. Ηρεμία ψυχική, πνευματική, σωματική. Και το πρώτο βήμα για να πετύχω όσο καλύτερα μπορούσα τον στόχο μου ήταν σαφές: Αποσύνδεση από το κινητό.
Αφορμή στάθηκε το βιβλίο Πώς να χωρίσετε με το κινητό σας. Αν δεν το είχα διαβάσει την κατάλληλη στιγμή, ίσως να μην ήμουν τόσο σίγουρη για το τι θα με κάνει να ηρεμήσω στις διακοπές μου.
Δεν καταλάβαμε ποτέ πώς το κινητό έγινε προέκταση του χεριού μας. Αλλά το «κακό» δεν έμεινε εκεί. Έγινε ταυτόχρονα προέκταση της σκέψης και της καθημερινής μας λειτουργίας. Το χρησιμοποιούμε για να ξυπνήσουμε, το ανοίγουμε πριν ακόμη ετοιμαστεί ο πρώτος πρωινός καφές, το πιάνουμε εκατοντάδες φορές στη διάρκεια της ημέρας, έχει αντικαταστήσει τις ζωντανές επαφές με φίλους και συγγενείς, έχει γίνει το ημερολόγιο και το πορτοφόλι μας.
Μετά από ένα χειμώνα πρωτόγνωρα δύσκολο, είμαι πλέον βέβαιη. Το κινητό μου με αγχώνει. Όχι, δεν φταίει αυτό καθαυτό, φταίει το πώς το χρησιμοποιώ. Καθισμένη στον καναπέ ελλείψει έμπνευσης ανοίγω τα social media ελπίζοντας να δω κάτι που θα με γοητεύσει, το ανοίγω μόλις ξυπνήσω γιατί δεν θέλω να σηκωθώ αμέσως από το κρεβάτι, το ανοίγω κατά τη διάρκεια της δουλειάς για να τσεκάρω τι συμβαίνει την ώρα που εγώ δουλεύω, το ανοίγω για να πάρω ιδέες για τα νέα στέκια της πόλης, να μάθω τι συνέβη στον κόσμο, να τσεκάρω ένα νέο τραγούδι και δεκάδες ακόμη πράγματα.
Λένε πως για να χτίσεις μια νέα συνήθεια χρειάζονται 66 μέρες. Αν αυτό αληθεύει, τότε οι φετινές διακοπές δεν αρκούν για να συγκρατήσω στη μνήμη μου πόσο ανάλαφρη ένιωθα χωρίς το κινητό. Αξίζει όμως να αναλογιστώ γιατί κατά τη διάρκειά τους δεν το είχα τόση ανάγκη. Περνούσα καλά; Ένιωθα πλήρης με όσα έκανα και δεν με αφορούσε τίποτα παραπάνω; Όλα όσα έβλεπα και έκανα ήταν αρκετά ώστε να μη χρειάζομαι τίποτα επιπλέον;
Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, σε ένα βαθμό τα κατάφερα! Κατάφερα να θυμηθώ πώς είναι να μη στρεσάρομαι από τις δεκάδες προκλήσεις του κινητού, τα επαγγελματικά και προσωπικά mails, τα αιτήματα φιλίας, τα μηνύματα και το ατελείωτο scroll.
Και, τελικά, αναρωτιέμαι μήπως αξίζει να γιορτάζουμε τη νέα χρονιά στο τέλος του καλοκαιριού. Μετά από τις ατελείωτες βουτιές, τη δροσιά της θάλασσας που κουβαλάμε ακόμη και στην πόλη, τη γεύση του ήλιου ακόμη στο στόμα μας και την απόλαυση μιας πιο «εύκολης» ζωής, μήπως είναι η καλύτερη στιγμή να σκεφτούμε τα new year’s resolutions και επαναδιαπραγματευτούμε όσα είμαστε και όσα πραγματικά θέλουμε;
Για μένα, λοιπόν, η νέα χρονιά ξεκίνησε αυτόν τον Σεπτέμβρη: Θα θυμάμαι να ξεχνάω το κινητό μου όσο πιο συχνά μπορώ, ειδικά όταν εκεί έξω υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να μου δώσουν «ζωή».
