Αν κάνεις τι, θα έχεις no regrets;

Πώς γίνεται όμως κάτι τέτοιο; Δύο χωρισμένοι γονείς να έχουν εξαιρετική σχέση μετά το διαζύγιό τους, ενώ υπάρχουν τόσο πολλοί χωρισμένοι με παιδιά που ταλαιπωρούνται για χρόνια στη σχέση τους με τον άλλο γονέα (με απειλές, βρισιές και κατηγόριες, αλλεπάλληλα δικαστήρια, ξύλο και κατάρες από πεθερές);

Από το προηγούμενο κεφάλαιο μπορούμε να καταλάβουμε ότι, αν η ζωή ή οι σχέσεις βρίσκουν σε εμπόδια, είναι αυτά που εμείς βάζουμε μπροστά. Από τη στιγμή που εμείς κάνουμε στην άκρη –κι όταν λέω εμείς, εννοώ τους ρόλους που έχουμε συνηθίσει να παίζουμε– κάτι άλλο, νέο, έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που άφησα στην άκρη τον ρόλο του cool, βίωσα νέες εμπειρίες, νέα συναισθήματα, κι ας μη μου άρεσαν πολλά από αυτά.

Αλλά στην τελική αυτό σημαίνει να είσαι ζωντανός. Να βιώνεις όλο το φάσμα των συναισθημάτων που η ζωή διαθέτει για σένα (ακόμα και τον πόνο της τακουνιάς) και εκεί αποκτούν μια άλλη ποιότητα οι σχέσεις. Κατ’ αρχάς, αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις αλήθειες μου, υπάρχει ήδη μια πιθανότητα να συνδέομαι μαζί σου με έναν τρόπο που δημιουργεί εγγύτητα μεταξύ μας, κι ας μην έχουμε γνωριστεί. Και εσύ πιθανόν να βλέπεις ότι σχετίζεσαι τώρα μαζί μου διαφορετικά από ό,τι λίγα λεπτά πριν αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το βιβλίο.

Διαβάζοντας, βλέπεις ένα ανθρώπινο ον που λειτουργεί και αυτό με φόβο. Ποτέ δεν θα πω ότι η ζωή μου είναι τέλεια. Άλλωστε ξέρετε κανένα ανθρώπινο ον που έχει τέλεια ζωή; (Εκτός από κάτι τύπους σε κάτι παλιά αμερικάνικα σίριαλ όπως η «Τόλμη & Γοητεία» και η «Δυναστεία», για όσους τα θυμούνται.)

Μοιράζομαι τον εαυτό μου αυθεντικά κι έτσι κάποιες από τις κρίσεις σου, που ίσως δημιουργήθηκαν όταν είδες ότι ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου είναι ψυχολόγος (γιατί εγώ τουλάχιστον, όταν άκουγα ψυχολόγος, ήμουν κάπως αρνητικά προδιατεθειμένος), μπορεί τώρα να κάνουν στην άκρη. Έτσι θα μπορέσεις να δεις καλύτερα εμένα, τον αληθινό μου εαυτό, κι έτσι να δεις και κάτι νέο, αντί να δεις μόνο τη γνωστή σου γνώμη, που δεν σου φανερώνει κάτι ιδιαίτερα καινούριο.

Για την ακρίβεια, κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να βλέπουν κάτι και για τη δική τους ζωή, με αφορμή τον τρόπο που μοιράζομαι τη ζωή μου αυθεντικά, γιατί το συσχετίζουν με τη ζωή τους. Αν ισχύει λοιπόν αυτό, τότε γιατί δεν μοιραζόμαστε με αυτό τον τρόπο; Επειδή θέλει κουράγιο.

Πολλοί νομίζουν ότι, επειδή είμαι ψυχολόγος ή επειδή έχω εισηγηθεί πολλά σεμινάρια σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων, τα έχω όλα τακτοποιημένα. Όχι, δεν έχω τακτοποιήσει όλα τα σημαντικά θέματα της ζωής μου. Στην πραγματικότητα, δεν έχω απαντήσεις για τίποτα και ας φτύνει το μυαλό μου και η γλώσσα μου, αυτόματα κάποιες φορές, ορισμένες λέξεις που μοιάζουν σαν να ξέρω τι λέω.

Θέλει λοιπόν κουράγιο για να μοιραζόμαστε αυθεντικά. Και αυτό σημαίνει ότι φοβόμαστε πως, αν μοιραστούμε αυθεντικά, θα χάσουμε κάτι. Ίσως χάσουμε μια ασφάλειά μας, ίσως φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν (όπως οι κριτικές επιτροπές στα ριάλιτι και μας ψηφίσουν για αποχώρηση), ίσως φοβόμαστε ότι θα μας εκμεταλλευτούν αν είμαστε ευάλωτοι, ίσως χάσουμε κάτι από την εικόνα μας κτλ.

Για παράδειγμα, θα μπορούσα να φοβάμαι ότι θα χάσετε κάποιον πιθανό θαυμασμό προς εμένα (όσοι με γνωρίζουν, που είναι κάμποσοι) ή προς την ιδιότητα του ψυχολόγου (ειδικά στην πορεία του βιβλίου, όπου θα συνεχίσω να μοιράζομαι παραδείγματα από την προσωπική μου ζωή).

Το θέμα είναι ότι, αν χάσετε κάποιο θαυμασμό είτε προς εμένα είτε προς την ιδιότητά μου, αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Εγώ δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να συνειδητοποιήσω ότι ξόδεψα ανούσια τη ζωή μου, μην παίζοντας πραγματικά στο παιχνίδι της ζωής που διεξάγεται μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, αφού δεν μοιραζόμουν αυθεντικά αυτό που είμαι. Και αν κάποιοι άνθρωποι της ζωής μου έχουν ήδη πεθάνει, θα είναι αργά για να μοιραστώ αυθεντικά μαζί τους ό,τι είναι να μοιραστούμε.

Σε έρευνες που έχουν γίνει σε ετοιμοθάνατους από την ψυχίατρο Elisabeth Kübler-Ross, τι νομίζετε ότι σκέφτονται οι άνθρωποι πριν πεθάνουν; Όχι τόσο τα πράγματα που έκαναν στη ζωή τους, όσο αυτά που θα ήθελαν να είχαν κάνει και δεν έκαναν. Δεν θέλω λοιπόν να μετανιώνω που δεν έζησα τη ζωή που θα μπορούσα, κάνοντας αυτά που θα ήθελα.

Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που γράφω αυτό το βιβλίο. Θέλω να αφήσω ένα βιβλίο για να το διαβάσει και η κόρη μου όταν μεγαλώσει. Το γράφω όμως και για σας, για να δείτε τι δυνατότητες μπορεί να μην έχετε βιώσει ακόμα.

Τι είναι αυτό που, αν δεν το κάνουμε στη ζωή μας και στις σχέσεις μας, υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσουμε όταν θα είναι πλέον αργά;

Απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Μπουγά «Αυτό είναι!»