Ίσως όταν είμαστε μικρές και μικροί να σκεφτόμαστε ότι ο μπαμπάς είναι ένας σούπερ ήρωας: πιο δυνατός από τον Hulk, πιο γενναίος από τον Superman, πιο έξυπνος από τον Iron Man και πιο πολυμήχανος από τον Batman.
Μεγαλώνοντας, όμως, καταλαβαίνουμε ότι ο μπαμπάς δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλώς ένας άνθρωπος, που μπορεί να μην τα κάνει όλα σωστά, αλλά η αγάπη του είναι άπειρη και η σκέψη του πάντα στα παιδιά του. Κι αυτό μπορεί να μην τον κάνει υπερήρωα, αλλά σίγουρα τον κάνει σπουδαίο!
Σήμερα αφιερώνουμε σε όλους τους σπουδαίους μπαμπάδες κάποια αγαπημένα αποσπάσματα από τα βιβλία μας που μας θυμίζουν πώς ξεκινάει αυτή η σχέση…
«Σύμφωνα με το «θρύλο», λοιπόν, όταν τελικά ο πατέρας μου με αντίκρισε για πρώτη φορά, ήταν σαν να έχασε σε μία μόλις στιγμή 2-3 από τα κιλά του (ίσως τελικά τόσο να ζυγίζει η ανθρώπινη ψυχή), με αποτέλεσμα να του πέσει το παντελόνι. Κυριολεκτικά. Στεκόταν εκεί, μέσα στο μαιευτήριο, δίπλα από τη γυναίκα του, κρατώντας στην αγκαλιά του τον πρώτο του γιο που ήταν και το πρώτο του παιδί, με το παντελόνι κατεβασμένο και δεν ξέρω αν αυτό του συνέβη απλώς γιατί είχε πια γίνει πατέρας ή επειδή όταν ήμουν έτοιμος να γεννηθώ ήμουν τόσο χοντρός που όσο και να έσπρωχνε η μάνα μου δε χωρούσα να βγω από μέσα της, οπότε ο γιατρός αναγκάστηκε να λάβει δραστικά μέτρα, να κολλήσει στο κεφάλι μου που μετά βίας ξεπρόβαλλε μία βεντούζα, κάπως σαν τον Τσάκωνα στη Μεγάλη απόφραξη, για να με τραβήξει έξω, στο φως, με αποτέλεσμα το εύπλαστο ακόμη κρανίο μου να παραμορφωθεί, ευτυχώς για λίγες μόλις ώρες, να μοιάζει με το κεφάλι ενός νεογνού Κλίνγκον, με ένα κολοκύθι που είχε γιγαντωθεί γιατί το είχαν στουμπώσει με λιπάσματα.
Το βασικό σημειολογικό στοιχείο, πάντως, εκείνης της πρώτης μας συνάντησης ήταν σαν να οριοθέτησε τη μεταξύ μας σχέση μονομιάς, άπαξ και διά παντός και εν δυνάμει μέχρι ο πρώτος από τους δυο μας να έφευγε για τον άλλο κόσμο.»
Περισσότερα για το βιβλίο του Θεοδόση Μίχου Κράτα το Σόου.
…πώς αυτή η σχέση δυναμώνει μέσα από καθημερινές συνήθειες…
«Έτρεφα πάντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους ταξιτζήδες. Ο πατέρας μια ζωή με τα αυτοκίνητα πάλευε. Στην αρχή με λεωφορεία και πούλμαν και αργότερα με ταξί. Είχε οργώσει όλη την Αθήνα, όλη την Αττική, πριν έρθει το μεσημέρι για να ξεκουραστεί λίγο. Θυμάμαι που μετρούσαμε το μεροκάματο παρέα πάνω στο κρεβάτι, και ας φώναζε η μητέρα ότι ήταν μια κακιά και ανθυγιεινή συνήθεια αυτή. Πολλά κέρματα θυμάμαι, χούφτες με γυαλιστερά πενηντάρικα και κατοστάρικα, πολύ δημοφιλή τότε, πριν ακόμα έρθει το ευρώ στη ζωή μας. Κάθε κέρμα και μια μικρή ιστορία μέσα στο κίτρινο αυτοκίνητο. Μερικές φορές βλέπαμε και χαρτονομίσματα, που έμπαιναν στην άκρη σαν τα πιο σπάνια γραμματόσημα.
Μας έλεγε πολλές ξεκαρδιστικές ιστορίες ο πατέρας από το ταξί. Και δεν υπήρχε ούτε μία ημέρα που να μη μας φέρει τα υπόλοιπα φρέσκα νέα από τον έξω κόσμο. Περιμέναμε με την αδελφή μου με μεγάλο ενδιαφέρον ιστορίες από την Αθήνα. Ήταν φανταστικό που μαθαίναμε από πρώτο χέρι τι φοβερό και τρομερό είχε συμβεί στη μεγαλούπολή μας, πριν αυτό παιχτεί στις βραδινές ειδήσεις. Άλλη εποχή, στον κόσμο μας.»
Περισσότερα για το βιβλίο του Λεωνίδα Καραΐσκου Εὖ εδώ.
…και πώς είναι πολύ απλό να του δείξουμε την αγάπη μας.
«Ο μπαμπάς μου ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος.
Όπως κι ο δικός σου. Αν δεν το ’χεις δει ακόμα, να το δεις. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε κι ήξερε. Αν δεν τα κατάφερε, μην τον κατηγορείς. Δεν ήξερε. Γι’ αυτό να φροντίσεις εσύ να μάθεις. Για να κάνεις λιγότερες χοντράδες με τα παιδιά σου.
Γιατί θα κάνεις.
Κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας.
Το να είσαι μπαμπάς είναι η σπουδαιότερη δουλειά που θα σου ανατεθεί ποτέ. Απ’ αυτές που θα έπρεπε να είναι πάνω πάνω στο βιογραφικό, δίπλα στο όνομά μας. Απ’ αυτές που θα έπρεπε να τιμάμε πιο πολύ κι απ’ την ίδια μας τη ζωή.
Αν ζει ο δικός σου μπαμπάς, τράβα πάρ’ τον αγκαλιά.
Σήμερα. Όχι αύριο.
Δεν χρειάζεται να του πεις πολλά.
Μόνο αγκάλιασέ τον κι αν χρειαστεί κλάψε μαζί του.
Βλέπεις, εγώ μόνο να κλάψω μπορώ πια για τον δικό μου.
Για τον δικό μου Κάπταιν.»
Περισσότερα για το βιβλίο του Στέφανου Ξενάκη Κάπταιν εδώ.
Και με τη σειρά του, ο σπουδαίος μπαμπάς δεν θα αφήσει καμιά στιγμή να πάει χαμένη, θα βρει τον τρόπο και τα λόγια για να δείξει τον δρόμο στα παιδιά του, είτε παρών, είτε απών.
«Ένα είναι το χρέος.
Να σμιλέψεις την πέτρα, να της δώσεις την ανάσα σου, όχι τη μορφή σου.
Να τους δείξεις τον δρόμο, τον κακοτράχαλο και όχι τον εύκολο.
Να τους δείξεις τα χρώματα που έχουν τα άγρια κυκλάμινα όταν φυτρώνουν το καταχείμωνο.
Να νιώθουν την αξία και την ομορφιά της στιγμής που διαρκεί όσο το κλικ της μηχανής, για να πάρει τη θέση της στον χρόνο.
Να μάθουν να είναι γενναιόδωροι.
Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δεν τους πρέπει να γίνουν. Να ρουφήξουν τη ζωή τούς πρέπει και το φως.
Να γίνουν καρδιοχτύπι είναι χρέος.
Να ζήσουν, να παλέψουν, να αγωνιστούν, να ερωτευτούν· όχι μόνο ανθρώπους, αλλά τη ζωή ολάκερη.
Με την πίκρα και τη γλύκα να ανταμώνουν στα χείλη τους, να ζήσουν ζωή.
Παιδιά μου λατρευτά,
δεν θα φοβάστε να αναμετρηθείτε με το άδικο, όσο ψηλό κι αν σας φαίνεται. Είναι σκιά, είναι ψέμα.
Δεν θα φοβηθείτε να πολεμάτε για το δίκαιο που πλημμυρίζει τις καρδιές σας. \Δεν θα φοβηθείτε ποτέ να υπερασπιστείτε τον αδύναμο.
Αυτό αξίζει όσο χίλιες ζωές: Να έχετε πάντα ελεύθερη πολιτική άποψη, μακριά από φανατισμούς και δογματισμούς, με ακλόνητα πιστεύω.
Θα αδικήσετε, γιατί είμαστε άνθρωποι, αλλά δεν θα φοβηθείτε τη συγγνώμη.»
Περισσότερα για το βιβλίο του Βασίλη Τοκάκη Άνοιξη μυαλού εδώ.
