Όσο μεγαλώνεις, τόσο μεγαλύτερο φορτίο κουβαλάς. Όταν βγαίνεις ραντεβού στα είκοσι πέντε, όλοι μπαίνουν μέσα στο μπαρ με μια περιποιημένη, ελαφριά βαλιτσούλα. Μέσα μπορεί να βρεις μια δυο πρώην, ένα ελαφρύ οιδιπόδειο σύνδρομο ή ακόμα και έναν μικρό φόβο για δέσμευση. Όταν βγαίνεις ραντεβού από τα τριάντα και μετά, ετοιμάσου να γνωρίσεις κάποιον με 250 κιλά σακίδια που ξεχειλίζουν από ιστορία, επιπλοκές και απαιτήσεις. Θα υπάρχουν διαζύγια και παιδιά και σπίτια που τα μισά θα ανήκουν σε κάποια πρώην. προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης και γονείς που πεθαίνουν και χρόνια ψυχοθεραπείας και προβλήματα με εξαρτήσεις και δουλειές που απαιτούν όλο τους τον χρόνο και πρώην σύντροφοι που πρέπει να βλέπουν ακόμα μια φορά την εβδομάδα γιατί βρίσκονται σε δικαστική διαμάχη για τον σκύλο. Μπορεί να είναι τρομακτικό, σοβαρό, έντονο, ώριμο και όχι πολύ διασκεδαστικό.

Όσο μεγαλώνεις, όσο μεγαλύτερο φορτίο κουβαλάς, τόσο πιο ειλικρινείς, ανοιχτοί και ευάλωτοι επιτρέπουν όλοι στους εαυτούς τους να είναι. Τη χρονιά που γράφεται αυτό (2018) δηλώνω επίσημα πως είναι σχεδόν αδύνατον να γνωρίσεις έναν ερωτικό σύντροφο στην πραγματική ζωή. Το να το αποδεχτείς αυτό είναι απαραίτητο για να συνειδητοποιήσεις πως δεν είσαι απρόσιτη ή ανεπιθύμητη ή ότι κάνεις κάτι λάθος.

Μπορείς να αναγνωρίσεις τα κακά μοτίβα της συμπεριφοράς σου στις σχέσεις. Μπορείς να αναλύσεις το πώς αναπτύχθηκαν. Μπορείς να κάνεις τη δουλειά που χρειάζεται για να βεβαιωθείς πως δεν θα φερθείς ποτέ ξανά έτσι. Αλλά αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που θα μπορέσεις ποτέ να ελέγξεις. Δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα συμπεριφερθεί ένα άλλο άτομο σε μια σχέση. Μπορείς να υπολογίσεις το ρίσκο, μπορείς να είσαι προσεκτική, μπορείς να πάρεις όλες τις συνετές αποφάσεις σχετικά με το ποιον θα επιλέξεις να εμπιστευτείς και να καλέσεις στη ζωή σου και στην καρδιά σου. Αλλά δεν μπορείς να διαχειριστείς τις ατίθασες μεταβλητές ενός άλλου ζωντανού ανθρώπου. Με το να επιλέξεις να αγαπήσεις παίρνεις ένα ρίσκο. Πάντα. Κανείς δεν ελίσσεται με πυξίδα και χάρτη στον έρωτα.

Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με πόνο που δεν ξέρουν καν πως τρέφουν. Υπάρχει λόγος που αυτοί με κοινούς δαίμονες ή αυτοί που είχαν παρόμοια παιδική ηλικία ή καταγωγή συχνά καταλήγουν μαζί. Νομίζω ότι τα βαθύτερα συναισθηματικά αποτυπώματα του καθενός φτάνουν και αγγίζουν το ένα το άλλο σε ασυνείδητο επίπεδο. Αυτό μπορεί να είναι καλό και κακό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε οικειότητα και σύνδεση, και συνεξάρτηση και δράμα.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζεις όσο μεγαλώνεις ως σινγκλ άτομο είναι το να αντισταθείς στον κυνισμό. Είναι τόσο δύσκολο να μη νιώθεις προδομένη και απογοητευμένη από την αγάπη και να μην το μετατρέψεις όλο αυτό σε μηδενισμό, σκεπτικισμό ή θυμό. Αλλά ο κυνισμός, ενώ είναι αστείος και προστατευτικός, είναι πολύ εύκολος. Το να βρεις εμπιστοσύνη, να διατηρήσεις την ελπίδα – αυτή είναι η πραγματική μορφή τέχνης.

Απόσπασμα από το βιβλίο Όλα όσα ξέρω για την αγάπη της Dolly Alderton.