Η ιστορία που ακολουθεί είναι προϊόν μυθοπλασίας, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, όπως την εμπνεύστηκε η Βάσια Τραμπούλη, θεατρική συγγραφέας, για το βιβλίο «Είμαι επικίνδυνη». Πρόκειται για μία συλλογή 100 κειμένων, γραμμένων από 100 γυναίκες, που αποκαλύπτουν τις εμπειρίες τους στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή, στην Ελλάδα του σήμερα.
«Είμαι επικίνδυνη», του λέω. Να μη νομίζει ότι μπορεί να με κάνει ό,τι θέλει. Να μη νομίζει ότι μπορεί να στρέψει το όπλο του πάνω μου και να με πυροβολήσει. Μπορεί την προηγούμενη φορά να γύρισα την πλάτη μου κι εκείνος να μην έριξε, αλλά αυτήν τη φορά ξέρω!
Είμαι πάλι σπίτι του! Του δίνω πάλι ευκαιρία! Γιατί; Γιατί δεν μιλάω σε κανέναν για τα βρομόλογά του, για την απαίσια συμπεριφορά του, για το πόσο κακομαθημένος είναι. Έτσι και πω «όχι» σε ό,τι ζητάει, γίνεται θηρίο. Γιατί πρέπει να τους έχω όλους ικανοποιημένους; Θα έπρεπε να λέω περισσότερα «όχι». Να μπορώ να λέω «όχι». Με κάθε «ναι» όμως, κάποιος με αγαπάει. Είμαι το καλό παιδί. Κανείς δεν θυμώνει. Οι άλλοι να είναι καλά, κι εγώ αντέχω. Είμαι υπομονετική, γι’ αυτό είμαι και επικίνδυνη.
Και του λέω: «Θέλω να μιλήσουμε». Και φοβάμαι. Πολύ. Κι άλλες φορές τον είχα φοβηθεί, αλλά καθόμουν εκεί και υπέμενα. Τώρα έχω λερωμένη τη φωλιά μου. Νιώθω ότι έτσι πρέπει να πάθω με τη σειρά μου. Τον απάτησα. Δεν το ξέρει. Αλλά υπάρχει θεία δίκη και πρέπει να πληρώσω. Δεν έχει καμία σημασία που τον απάτησα με τον πρώτο μου έρωτα. Η ουσία είναι ότι αν το μάθει θα με σκοτώσει. Και υπέμενα για μερικούς μήνες. Την κακία του. Την ηλιθιότητά του. Γιατί είναι ηλίθιος. Και άχρηστος. Και δεν τον θέλω.
Ξέρεις, μόνο όταν ερχόμασταν κοντά ήταν πολύ τρυφερός μαζί μου. Ήταν πολύ γλυκός. Στην αρχή, μου μίλησε όπως κανείς άλλος μέχρι τότε. Με άγγιζε και ανατρίχιαζα ολόκληρη. Μου άρεσε. Αλλά σύντομα βγήκε ο κακός του εαυτός.
Τον μισώ! Τον μισώ τόσο πολύ. Ναι, θα ήθελα σε μία μέρα να τον ξεφορτωθώ. Να μην υπάρχει. Χωρίς να πρέπει να περάσω όλο αυτά τα «θέλω να χωρίσουμε», «όχι μη με αφήνεις, σε παρακαλώ, θα αυτοκτονήσω αν το κάνεις. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Υπάρχει αλήθεια περίπτωση να αυτοκτονήσει; Ο χέστης! Γιατί τον πιστεύω;
Και γυρνάω ξανά σπίτι του ύστερα από το τηλεφώνημά του. Συνήθως φοβάμαι. Ακόμη και τη σκιά μου. Συνήθως φαντάζομαι τα χειρότερα ότι μπορούν να συμβούν. Βλέπω κακούς παντού. Κι όμως, γυρνάω στο στόμα του λύκου.
Εκείνος νομίζει ότι τον συγχωρώ για όλα και ότι έρχομαι για να συνεχίσουμε από εκεί που το έχουμε αφήσει. Αλλά εγώ είμαι θυμωμένη. Ξέρω τι δεν θέλω. Αλλά είμαι μπερδεμένη. Με ρωτάει αν υπάρχει άλλος. Λέω, μήπως είναι ώρα να το μάθει, μήπως έτσι είναι πιο εύκολο. Και του λέω «ναι». Και έρχεται το πρώτο χαστούκι και μετά με φτύνει. Το πιστεύεις; Και γυρνάω την πλάτη μου να φύγω. Και το κάνω εικόνα. Εκείνον και το όπλο του. Αλλά δεν ξέρει πως εγώ το έχω βρει πρώτη. Και το έχω βάλει στην τσέπη μου και το στρέφω εναντίον του και του λέω «είμαι επικίνδυνη» και πυροβολώ.
Για ένα χαστούκι κι ένα φτύσιμο. Εκείνη την ημέρα ήταν ένα. Τις προηγούμενες ήταν μερικές κλοτσιές, βρισιές, σπρωξίματα, απειλές και προσβολές.
«Πώς είσαι έτσι ντυμένη, άλλαξε ρούχα».
«Τι το θέλεις το πανεπιστήμιο πια, μας έχεις πρήξει με το διάβασμα».
«Πολλά πάρε δώσε έχεις με τις φίλες σου, να κοπούν αυτά».
Τον βλέπω να πέφτει κάτω και χαίρομαι. «Σώθηκα», λέω. Τρομάζω μόλις μου πιάνει το πόδι. Και βλέπω ξανά εκείνο το βλέμμα. Μόνο που αυτήν τη φορά είναι γεμάτο τρόμο. Ζητάει βοήθεια. Και φοβάται. Αυτήν τη φορά είναι εκείνος πεσμένος κάτω. Έχει αίματα. Πονάει. Εγώ όμως… όχι. Είμαι ελεύθερη. Τον κλοτσάω. Λυπάμαι που πονάει. Αλλά εντάξει, λίγο στα πόδια την έφαγε. Εκεί του την έριξα. Ήξερα. Ναι, ήμουν προετοιμασμένη. Είπαμε, είμαι επικίνδυνη πια!
Βάσια Τραμπούλη, θεατρική συγγραφέας
*Διαβάστε επίσης: «Είμαι επικίνδυνη»: Ποτέ ξανά ένα βιβλίο δεν ήταν τόσο συγκλονιστικά επίκαιρο