Άρθρο, Βιβλιοπαρουσίαση

Γιατί παντρευόμαστε ακόμα;

Στο βιβλίο της «Ο γάμος είναι...» η Heather Havrilesky µας προσφέρει µια γενναία και αποκαλυπτική µατιά στον γάµο και στην οικογένεια.

Σε έναν κόσµο όπου οι εικόνες της τέλειας οικογένειας στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης κυριαρχούν, η Heather Havrilesky µας προσφέρει µια γενναία και αποκαλυπτική µατιά στον γάµο και στην οικογένεια. Το βιβλίο της «Ο γάμος είναι…» πρόκειται για ένα «ηµερολόγιο ψυχής»: ειλικρινές, αβίαστα πνευµατώδες και εξαιρετικά στοχαστικό.

Η συγγραφέας ανοίγει το µυαλό και την καρδιά της διάπλατα και σκιαγραφεί τις γλυκές απολαύσεις, τις ενοχλητικές στιγµές και τις µεγαλειώδεις καταστροφές του γάµου της. Από τις καθηµερινές δυσκολίες και τις τυχαίες καψούρες µέχρι τις µικρές νίκες και τις µεγάλες απογοητεύσεις, η Havrilesky µας κάνει να νιώθουµε λιγότερο µόνοι στις δικές µας σχέσεις. Και µας βοηθάει να κατανοήσουµε ότι δεν είναι απλώς «ευτυχισµένες» ή «δυστυχισµένες», αλλά πολύ πιο σύνθετες – είναι βαρετές, ζόρικες και ταυτόχρονα βαθιά ικανοποιητικές.

Γραµµένο µε χιούµορ, ευφυΐα και αµεσότητα θα σας καθηλώσει από την πρώτη σελίδα, αν όχι από την πρώτη πρόταση.

 

Διαβάστε ένα απόσπασμα:

 

Κάθε βιβλίο για τον γάμο είναι και ένα βιβλίο για τη θνητότητα, καθώς η επιτυχία κάθε γάμου δεν ορίζεται από την ευτυχία ή την καλοτυχία αλλά από τον θάνατο. Στην τελική, ο στόχος είναι να μείνει το ζευγάρι ενωμένο μέχρι να το χωρίσει ο θάνατος. Μόλις ο ένας πεθάνει, ο γάμος θεωρείται επιτυχημένος. Θάνατος ίσον νίκη.
Μόνο ένας αισιόδοξος ανόητος θα θεωρούσε ότι νίκησε προτού φτάσει στη γραμμή του τερματισμού. Αυτό είναι που κάνει κάθε γάμο μια μαύρη κωμωδία. Τι είναι πιο διασκεδαστικό και δυσοίωνο από το να παρατηρείς δύο αφελείς ψυχές να υπογράφουν ένα δεσμευτικό συμβόλαιο χωρίς να καταλαβαίνουν τα ψιλά γράμματα; Τα πιο ενθουσιώδη ζευγάρια παίρνουν αδέξια την ταχεία του γάμου χωρίς να γνωρίζουν καν ποιος είναι ο προορισμός της. «Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι θα είμαστε μαζί», ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο. Το «για πάντα» αφορά δύο αθάνατα ξωτικά που πίνουν γάργαρη ροζέ σαμπάνια και στη συνέχεια εξερευνούν το άγριο, όμορφο δάσος γύρω τους σε μια ατέρμονη κατάσταση αρμονίας. Το «για πάντα» ισχύει στη Νέα Ζηλανδία, όχι στο Νιου Τζέρσεϊ.
Το να τα κουτσοκαταφέρνει κανείς τον πρώτο χρόνο του έγγαμου βίου μπορεί με κάποιον τρόπο να μετατρέψει τη Νέα Ζηλανδία σε Νιου Τζέρσεϊ και τη ροζέ σαμπάνια σε ένα κουτάκι χυμό, καθώς επίσης να μεταμορφώσει τα δύο αθάνατα ξωτικά σε αδέξιους ανθρώπους με ημερομηνία λήξης, που πλησιάζει με ταχύτατο ρυθμό.
Ακόμα και μετά από πολλά απολαυστικά χρόνια συνύπαρξης ο έγγαμος βίος έχει έναν ύπουλο τρόπο να κάνει επανειλημμένα ακόμα και την πιο εύθυμη ψυχή να αισθάνεται ανόητη και αποτυχημένη. Αυτή είναι μια εγγενής λειτουργία του λογισμικού του γάμου και όχι κάποιο σφάλμα του. Ο γάμος είναι σχεδιασμένος να σε κάνει να λυγίσεις. Θα ξεχάσεις ό,τι ήξερες πριν. Θα τρέμεις υπό το βάρος των μειονεκτημάτων σου. Σίγουρα μπορεί να κάνεις πίσω και να θεωρήσεις τον εαυτό σου τυχερό, να δηλώσεις ότι ο γάμος σου είναι ευτυχισμένος και να γίνεις ο μαζοχιστής που θέλει ο γάμος σου να είσαι. Αλλά και πάλι πολλά πρωινά θα ξυπνάς και θα αναρωτιέσαι γιατί υπέγραψες και δεσμεύτηκες να σέρνεις αυτόν τον ελεεινό όγκο σάρκας που ροχαλίζει δίπλα σου όπου πηγαίνεις μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις.
Και, μόλις παντρευτείς και άρα γίνεις ένας πραγματικός μαζοχιστής, συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά τα συναισθήματα είναι μέρος της υπέροχης μονοτονίας του γάμου. Έγραψα αυτό το βιβλίο για να εξερευνήσω αυτή τη μονοτονία μαζί με ό,τι άλλο φέρνει ο γάμος: το αίσθημα της ασφάλειας, το σκοτάδι που υποβόσκει, τον ωμό φόβο και την αγωνία που συνεπάγεται το να γερνά κανείς δίπλα σε έναν άλλο άνθρωπο, τους μικρούς επαναλαμβανόμενους εκνευρισμούς, τις κρίσεις αγάπης, την ικανοποίηση της συντροφικότητας, την αναπάντεχη οργή που νιώθει κανείς όταν συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος που έχει στο πλάι του πιθανόν να μην αλλάξει ποτέ. Και, γράφοντας αυτό το βιβλίο, ανακάλυψα νέα επίπεδα στον γάμο μου και στον εαυτό μου, επίπεδα που με στοιχειώνουν και μοιάζουν χαοτικά, άθλια και απωθητικά.
Μιλάμε για τον γάμο λες και είναι απλώς μια ανθρώπινη συνήθεια, τίποτα τρομερό. Παριστάνουμε ότι, μόλις παντρευτεί κανείς, είναι είτε ευτυχισμένος είτε δυστυχισμένος, πρόκειται δηλαδή για ένα δυαδικό σύστημα, για μια κατάσταση ενεργοποίησης ή απενεργοποίησης. Αλλά η αλήθεια είναι πολύ πιο θολή, πολύ πιο τρομακτική, συναρπαστική και ευχάριστη απ’ αυτό. Ο γάμος θα σου πατήσει το πρόσωπο στο χώμα και θα σε πιέζει μέχρι να δεις νέα χρώματα και να γευτείς νέες γεύσεις. Αλλά πρέπει να είσαι εκεί και να τα δεχτείς όλα εκουσίως. Δεν μπορείς να κρύβεσαι.

 

Βρείτε το βιβλίο εδώ.

Αφήστε μια απάντηση