Aκούστε, δεν είναι πια αστείο. Θέλω να κάνω την εμβολιάρα μου, να βγάλω τη μάσκα και να βγω από το σπίτι. Βασικά, θέλω να βγω από τη χώρα, γιατί δεν με χωράει ο τόπος και το πετσί μου. Να πάω στην Αμερική να συναντήσω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Να ταξιδέψω στην Αυστραλία, για να συναντήσω τον Στέφανο Τσιτσιπά. Να πετάξω για την Ιαπωνία, για να καλύψω τους Ολυμπιακούς Αγώνες -αν γίνουν- και να ανταμώσω με τους παλιόφιλους από το 2006. Αλλά δεν με νοιάζει και τόσο η μπάλα, μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτήν. Όσο πιο πλατύς ο ορίζοντας τόσο μεγαλύτερη η λαχτάρα.
Θέλω να σκαρφαλώσω στα βουνά του Νεπάλ και να φαντασιωθώ ότι ακροβατώ στις ορθοπλαγιές του Έβερεστ. Να χαριεντιστώ με τα μαϊμουδάκια και με τους βραδύποδες της Κόστα Ρίκα, εγώ, ο πιο βραδύπους απ’ όλους. Να μπω στο σιδερένιο πουλί, να κοιμηθώ εννιά ώρες και να ξυπνήσω κάτω από το ηφαίστειο της Μαρτινίκα. Να κοιτάξω από ένα φινιστρίνι και να δω λουόμενους να τρέχουν να σωθούν από το ωστικό κύμα του αεροπλάνου στις αμμουδιές του Σεν Μαρτέν. Να πάω για μερακλίδικο δείπνο στο εστιατόριο με τους ορεσίβιους Αφγανούς στο Ντουμπάι. Να περπατήσω στην Ιστικλάλ και να χαιρετάω τους Τούρκους καρντάσηδες σαν Βαλκάνιος βλαχοδήμαρχος. Να ξεφυλλίσω κιτρινισμένα βιβλία στα παλαιοπωλεία του Κάμντεν Τάουν. Να νοικιάσω ένα ανοιχτό αυτοκίνητο, να κατεβάσω την οροφή, να βάλω στα ηχεία Μπρους και να ξεχυθώ στις ερήμους της Νεβάδα. Να ντυθώ σαν κρεμμύδι και να βγω νυχτερινή τσάρκα στα ανεμοδαρμένα χιόνια των νησιών Φερόε. Να κάνω παζάρια σε σπασμένα γαλλικά στα σουκ του Μαρακές. Να πάρω το τελεφερίκ με τα μπλουτζήν μου και να ανεβώ στα χιονοδρομικά του Σάλτσμπουργκ μαζί με τους σκιέρ που θα με κοιτάζουν σαν βλαχαδερό. Να φορέσω στην πλάτη μπουκάλες και να κολυμπήσω με τους ιππόκαμπους στα πεντακάθαρα νερά της Ντομινίκα. Να χαθώ στα σοκάκια του Μπαρί Γκότικ της Βαρκελώνης και να αναδυθώ μέσα από μία κανάτα σανγκρία. Να αξιοποιήσω εκείνα τα 250.000 μίλια που μαζεύτηκαν στην κάρτα μου και να κάνω τον γύρο του κόσμου, one way ticket χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κανόνες και χωρίς προορισμό.
Θέλω να λείπω. Ο Νίκος θέλει να Λείπει.
Θέλω να δω μπάσκετ με γεμάτες εξέδρες. Να ζήσω μαζί σας τα επόμενα Ματς Της Ζωής Μας. Να μη φοβάμαι πια. Να φιληθώ τρεις φορές με τους Σέρβους και Ρώσους φίλους μου χωρίς να σκοτίζομαι για τριπλή δόση κορονοϊού. Να αγκαλιάσω τη Γιουμένα και τον Κένζι στο Τόκιο δίχως μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας. Να καθίσω δίπλα δίπλα με τον Γιάννη στο γήπεδο και να κουτσομπολεύουμε ξένοιαστοι, ασκεπείς και αμάσκωτοι. Να φέρω κόσμο στο σπίτι για να δούμε τον τελικό της Τόττεναμ, μπεκροπίνοντας από το ίδιο βαρέλι και τραγουδώντας συνθήματα κατάμουτρα ο ένας στον άλλον.
Να πάω στο γραφείο και να αγγίζω όλα τα αντικείμενα χωρίς να μου φαίνονται βραδυφλεγείς βόμβες. Να κάνουμε σχέδια με τον Βλάση και με τον Βασίλη και με τον Τάσο και με τη Γεωργία και με τον Ηλία άνευ αστερίσκων και επιφυλάξεων. Να παρουσιάσουμε τα βιβλία μας ξανά και ξανά, όχι μπροστά σε παγερή οθόνη, αλλά με εκατοντάδες φίλους στριμωγμένους στη γεμάτη αγάπη αίθουσα. Να βγούμε για φαγητό στα κουτούκια και να ξαμολυθούμε για τριήμερα στις Ζαρούχλες και στα Νυμφαία και στις Κύθνους.
Να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ζωή.
Ανταλλάσσω τα εκατομμύρια των λέξεων που υπολογίζω ότι έχω γράψει στη ζωή μου για ένα αποτελεσματικό εμβόλιο κοινής λήψεως, ένα φάρμακο για να αναρρώσουν όσοι βασανίζονται, ένα βάλσαμο για τις ψυχές και για τις καρδιές, αλλά και ένα γερό ψέκασμα στους ψεκασμένους. Μετακίνηση κωδικός 7: «Βγαίνω για να ζήσω σαν άνθρωπος και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν».
Εάν από κάποιο μιράκολο ξανάρθουμε στα ίσα μας μέσα στο 2021, υπόσχομαι ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα λείπω. Το υπόσχομαι όχι σε εσάς, τους αναγνώστες που έχουν τιμήσει με την αγάπη και με την ευαρέσκειά τους τα δύο βιβλία που φιλοτέχνησα, αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό, που αισθάνομαι ότι το έχει απόλυτη ανάγκη. Διότι η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
