Άρθρο

Τόκιο 2021

Θα πήγαινα στο Τόκιο, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Aβάδιστα και αδιαπραγμάτευτα. Δεν το έχανα με τίποτε αυτό, καθώς όπως γνωρίζετε λατρεύω την Ιαπωνία, τον αθλητισμό και το ταξίδι. Είχα αγορασμένο και το αεροπορικό εισιτήριο, από τον Φεβρουάριο κιόλας. «Το παίρνω νωρίς, όσο είναι ακόμη οι τιμές σχετικά χαμηλές», εξήγησα στον φίλο που κοίταζε απορημένος την οθόνη του υπολογιστή μου.

Πέτυχα και εταιρία-τεφαρίκι: Alitalia. Για πιο φτηνά. Μέσω Μιλάνου, λες και έδινα ραντεβού με τον κορονοϊό για να γιορτάσουμε τον Ιούλιο την ήττα της πανδημίας.

Τότε βέβαια τότε η λέξη ήταν ακόμη άγνωστη ή παρέπεμπε στην πανούκλα του 14ου αιώνα με τα 200 εκατομμύρια πτώματα. Ποιος μπορούσε να φανταστεί, τον Φεβρουάριο του 2020, ότι ο περιθωριακός ιός που κόλλησαν οι μπαγάσηδες οι Κινέζοι επειδή τρώνε νυχτερίδες και έντομα θα έκλεινε την ανθρωπότητα στο αμπάρι και θα μετέτρεπε τη βόρεια Ιταλία σε απέραντο νεκροτομείο;

Πάντως όχι η αφεντιά μου. Τι την ήθελα την πρόνοια ο δόλιος; Πιο ωραία δεν είναι, να κάνεις τα σχέδιά σου την τελευταία στιγμή; Έχει και σασπένς. Χάνεις λίγα λεφτά, αγχώνεσαι αν δεν γεννήθηκες αναίσθητος, αλλά τουλάχιστον το ‘φχαριστιέσαι.

Για μια φορά, ο προνοητικός της συντροφιάς ήταν ο μεγάλος ηττημένος του τζόγου. «Δεν θα τα χάσετε τα 800 ευρώ, θα σας δώσουμε το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσετε μέσα στους επόμενους εννιά μήνες για να επισκεφτείτε προορισμό της αρεσκείας σας», με διαβεβαίωσε ευγενικά ένας ταλαιπωρημένος  υπάλληλος, που πλησίαζε τα ώρα της παράκρουσης.

Κάτι σε ακύρωση δεν πουλάει το μαγαζί, σινιόρε; Όχι βέβαια. Κορόιδα ψάχνετε; Εταιρία που θα δεχθεί να εξαργυρώσει τα αγορασμένα εισιτήρια πτήσεων οι οποίες ματαιώθηκαν θα πτωχεύσει αυθωρεί και παραχρήμα, μείον το χρήμα. Ακόμα και αν είναι κρατική.

Είχα κλείσει και δωμάτιο. Το καλοκαίρι του 2019 περνιόμουν ακόμη για πονηρός. «Μπαίνω στο ίντερνετ να κλείσω ξενοδοχείο από τώρα, για να μου έρθει πιο οικονομικό», ενημέρωσα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι τις ζαβλακωμένες από τη ζέστη γάτες μου. Εκείνες χασμουρήθηκαν και βάλθηκαν να γλείφουν τα μέζεά τους, για να δείξουν πού ακριβώς έγραφαν τον καημό μου.

Με μία γρήγορη βόλτα στις ταξιδιωτικές ιστοσελίδες, μου έπεσε το κινητό από τα χέρια. Τα φτηνότερα δωμάτια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στοίχιζαν πάνω από 350 ευρώ. Τιμή μη επιστρέψιμη. Και δεν ήταν δωμάτια, αλλά «κάψουλες», με χάρη και ατμόσφαιρα φερέτρου. Επίσης, δεν τα νοίκιαζες για ολόκληρο το 24ωρο, αλλά μόνο για 15 ώρες, από τις 7 το βράδυ μέχρι τις 10 το πρωί. Ενδιάμεσα τα έδιναν σε κατάκοπους Γιαπωνέζους που έψαχναν κάπου να ακουμπήσουν το σαρκίο τους για να ξεκουραστούν. Αυτή δεν τρώει τον αφέντη, όπως λέει η παροιμία, αλλά τον υπάλληλο. Ιδίως αν δουλεύει τόσο όσο οι Ιάπωνες.

Τα κανονικά δωμάτια ξενοδοχείου κόστιζαν από 500 ευρώ και πάνω. Ολογράφως πεντακόσια, για μία βραδιά και όχι για είκοσι, που ήθελα εγώ. Τιμούλα, υπενθυμίζω, μη επιστρέψιμη σε περίπτωση ακύρωσης. Η πιστωτική κάρτα του επίδοξου επισκέπτη χρεωνόταν εξ ολοκλήρου και ανεπιστρεπτί τη στιγμή της κράτησης, ακόμα και αν μεσολαβούσε ολόκληρο 12μηνο μέχρι να ανάψει η Φλόγα.

Αλλά ο παλιός στα ταξίδια είναι αλλιώς και δεν πτοείται έτσι εύκολα. Σκαλίζοντας μεθοδικά κάτω από την επιφάνεια, βρήκα αυτό που πάντοτε υπάρχει: μία τρύπα του συστήματος. Κάποιο ξενοδοχείο που μόλις είχε ενταχθεί στη συγκεκριμένη πλατφόρμα ενοικίασης δωματίων άνοιξε το παραθύρι του για κρατήσεις χωρίς να υπολογίσει ότι ερχόταν καλοκαίρι Ολυμπιακών Αγώνων.

Το «Petit-Bali» κοντά στη Μικρή Κορέα του Σιν-Όκουμπο αμέλησε να αλλάξει τις τιμές για το κρίσιμο 20ήμερο και όταν συνειδητοποίησε τη γκάφα ήταν πολύ αργά. Ο προνοητικός από την Ελλάδα είχε αρπάξει το δωμάτιο που χρειαζόταν, για 19 νύχτες, με αντίτιμο 82 ευρώ καθ’ εκάστην. Όχι για εξωραϊσμένη κάσα, αλλά για ένα κομψό δίκλινο με δικό του μπάνιο και με μπαλκόνι για τη μεταμεσονύχτια μπίρα. Στο κέντρο της πόλης, για εύκολες μετακινήσεις προς τα κέντρα τύπου και τα στάδια.

Για τα δεδομένα του Ολυμπιακού και πάντοτε πανάκριβου Τόκιο, το ντιλ ήταν ονειρεμένο. Σχεδόν κλοπή. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Ο Έλλην λωποδύτης χαμογέλασε σαρδόνια μόλις είδε στην οθόνη τη λέξη «confirmed» και έτρεξε να γεμίσει τη βαλίτσα του.

Με κάμποση προσπάθεια και αρκετή πειθώ, εντόπισα και χρηματοδότες. Όχι έναν, αλλά δύο, πρόθυμους να μοιραστούν τα έξοδα. Ακόμα και σε μέρες ύφεσης, τα 1250 ευρώ (συν χαρτζιλίκι για φαγητό) που θα κόστιζε στο καθένα από τα δύο μαγαζιά η αξιοπρεπής κάλυψη των Ολυμπιακών Αγώνων θεωρήθηκαν τιμή ευκαιρίας. Σχεδόν κλοπή.  

‘Επειτα, πλάκωσε ο κορονοτέτοιος και η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων, πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ευτυχώς για το ταλαίπωρο πορτοφόλι μου, η κράτηση του ξενοδοχείου πρόσφερε δικαίωμα δωρεάν ακύρωσης μέχρι και 15-20 μέρες πριν την άφιξη. Το έκλαψα γοερά το χαμένο δωμάτιο με το μπαλκονάκι στο πολύβουο Σίντζουκου, αλλά τουλάχιστον δεν πόνεσε εξαιτίας του η τσέπη μου.

Μέσα από τη μοναχική καραντίνα μου, έκανα μία διστακτική απόπειρα να μεταθέσω το όλο σχέδιο στο επόμενο καλοκαίρι, αλλά εισέπραξα φάσκελο από τον υπολογιστή. Σύμφωνα με το Google Translate, τα ιερογλυφικά που εμφανίστηκαν στην οθόνη όταν ζήτησα τιμές για 21 Ιουλίου – 9 Αυγούστου 2021 μεταφράζονται ως εξής: «Εδώ ο κόσμος καίγεται ρε λεβέντη, εσύ ασχολείσαι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και με τα ταξίδια;»

Και τι άλλο να κάνω δηλαδή; Αφού έτσι με έφτιαξαν. Τις μέρες του εγκλεισμού τις αφιερώνω σε διαβουλεύσεις με την Αlitalia, ενώ τις νύχτες μπαινοβγαίνω στα διάφορα booking.com και Airbnb, αναζητώντας αυτό που αργά ή γρήγορα εμφανίζεται για να δικαιώσει τους μανιακούς και τους ψυχαναγκαστικούς των αεροπλάνων και των ξενοδοχείων: μία φιλόξενη τρύπα του συστήματος.  

 

 

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση