Ο Θανάσης Ευθυμιάδης με το βιβλίο του Μια όμορφη μέρα μάς αποκαλύπτει λεπτομέρειες από τη ζωή και την ιδιαίτερα επιτυχημένη καριέρα του και μας φέρνει πιο κοντά στον καλλιτέχνη αλλά και στον άνθρωπο Θανάση Ευθυμιάδη.
Ως παιδί, ο Θανάσης Ευθυμιάδης δεν είχε καμία επαφή με το θέατρο. Ωστόσο, η πρώτη φορά που ανέβηκε στο σανίδι υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του. Ήταν 17 Νοεμβρίου 1985 στις Σέρρες, με μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα φοιτητών, όπου έπαιζε τον ρόλο του κακού ασφαλίτη που συλλαμβάνει και ανακρίνει μια κοπέλα.
«Όλα τα συναισθήματα που στην απλή καθημερινή ζωή είναι απαγορευμένα ή καταπιεσμένα, πάνω στη σκηνή είναι απαιτούμενα. Φώναξα, έβρισα, κλότσησα καρέκλες, έβγαλα το τέρας από μέσα μου και για πρώτη φορά αντί ν’ ακούσω για άλλη μια φορά το γνωστό “Καλά, τρελός είσαι;” άκουσα “Μπράβο! Μπράβο! Μπράβο!”».
Από το 1989 έως το 1994 συνεργαζόταν με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Βογιατζή.
«Το να ολοκληρώσει κάποιος ηθοποιός μια συνεργασία σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή ήταν άθλος και αναγνωριζόταν απ’ όλον τον κόσμο του ελληνικού θεάτρου. Εγώ ανήκω στους ελάχιστους που συμπλήρωσα πέντε συνεχή χρόνια συνεργασίας μαζί του (1989-1994). Σε αυτά τα πέντε χρόνια είναι ζήτημα να μου είπε δυο καλές κουβέντες. Μόλις πήγαινε να βγει ένας έπαινος από το στόμα του, αμέσως το άλλαζε και μου έλεγε «Έχεις ακόμα πολλή δουλειά μπροστά σου». (Το ίδιο έλεγε και στους υπόλοιπους ηθοποιούς της ομάδας.) Σε έναν από τους επικούς τσακωμούς μας του είπα: «Εσύ μας διάλεξες για να είμαστε η ομάδα σου. Γιατί δεν μας λες ποτέ μια καλή κουβέντα;» Και η απάντησή του: “Τι είστε; Άλογα κούρσας που θέλουν ζαχαρίτσα για να τρέξουν;”»
Το 1995 επιλέχθηκε να παίξει στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά Ντόλτσε Βίτα. Όταν ολοκλήρωσε τη σκηνή στο δοκιμαστικό, η Άννα Παναγιωτοπούλου ζήτησε τη γνώμη του Λευτέρη Βογιατζή.
«Της άρεσε πολύ μόλις άκουσε για τον Λευτέρη Βογιατζή, που τον γνώριζε προσωπικά αφού είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν. “Πέντε χρόνια με τον Λευτέρη;” ρώτησε με θαυμασμό. (Μήνες αργότερα, αφού είχα πάρει τον ρόλο, μου είπε πως μετά την οντισιόν μου, είχε βρει τον Λευτέρη και ρώτησε τη γνώμη του για μένα. Δύο λέξεις μόνο της είπε: “Είναι καλός”, αλλά και η ίδια ήξερε ότι για να πει ο Λευτέρης αυτές τις λέξεις ήταν κάτι σπάνιο και ιδιαίτερα σημαντικό.)».
Το 2001 έπαιξε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
«Εκτός της ιστορικής του σημασίας, είναι και το μεγαλύτερο ανοιχτό θέατρο του κόσμου. Όνειρο κάθε θεατρικού ηθοποιού του πλανήτη, να παίξει κάποια στιγμή εκεί. Ήταν για το έργο του Αριστοφάνη Νεφέλες, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, συμπρωταγωνιστής πλάι στα μεγαθήρια του θεάτρου μας Γιώργο Αρμένη και Γιώργο Μοσχίδη. […] Ήμουν πολύ χαρούμενος γι’ αυτήν μου τη συμμετοχή παρόλο που η αμοιβή μου από το Εθνικό Θέατρο για ολόκληρη την καλοκαιρινή σεζόν θα ήταν μικρότερη απ’ όσα έπαιρνα για ένα επεισόδιο στην τηλεόραση. Δεν με πείραζε καθόλου, θα έπαιζα στην Επίδαυρο, και αυτό ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή.»
Το 2004 με αφορμή τον ρόλο του στην τηλεοπτική σειρά Αρχιπέλαγος, ξεπέρασε έναν παιδικό φόβο του μαθαίνοντας υποβρύχιες καταδύσεις.
«Ο ρόλος όμως που έπαιζα ήταν ειδικός στις καταδύσεις και είχε πολλές υποβρύχιες σκηνές. Ο σκηνοθέτης μού είπε να μην ανησυχώ γιατί θα βρίσκαμε έναν αντικαταστάτη γι’ αυτές τις επικίνδυνες σκηνές στον βυθό. Θα έπρεπε μόνο να μου δείξει κάποιος πώς μπαίνει η στολή και ο εξοπλισμός για την κατάδυση κι εγώ απλώς θα έκανα πως βουτάω από το σκάφος. Εκεί θα σταματούσε η λήψη του πλάνου, μετά με τον αντικαταστάτη (που θα φορούσε την ίδια στολή και τον ίδιο εξοπλισμό με μένα) θα συνεχιζόταν το υποβρύχιο γύρισμα. Στο μοντάζ (που ενώνουν τις διάφορες σκηνές μεταξύ τους σε μια συνέχεια) θα το έκαναν ώστε να φαίνεται πως εγώ ήμουν ο δύτης. Μέσα μου δεν ένιωθα καλά με αυτό. Κάτι μ’ ενοχλούσε. Θα ήταν η πρώτη φορά που δεν θα ήμουν “έντιμος” απέναντι στο κοινό γιατί κάποιος άλλος θα έπαιζε το επικίνδυνο κομμάτι του ρόλου μου. Μέχρι τότε δεν είχα επιτρέψει να γίνει σε καμιά σκηνή μου αυτό. Όταν υπήρχαν σκηνές επικίνδυνης οδήγησης με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα, τις “απολάμβανα” εγώ. Όταν υπήρχαν σκηνές πάλης ή άγριων καυγάδων, τις “απολάμβανα” εγώ. Τώρα όμως υπήρχε μια πρόκληση μπροστά μου με κάτι που φοβόμουν.»
Ο Θανάσης Ευθυμιάδης από μικρή ηλικία στην Καβάλα λάτρευε τα δίτροχα και για πολλά χρόνια ασχολούνταν με το mountain bike, το motocross και το enduro. Μέχρι τη στιγμή που η σύζυγός του έμεινε έγκυος στο πρώτο τους παιδί…
«Απόλαυσα την εγκυμοσύνη της γυναίκας μου, ακριβώς όπως οι μοναχοί το διακόνημά τους. Με τους γονείς και τους συγγενείς μας να ζούνε μακριά, ήθελα να είμαι συνέχεια κοντά της για οτιδήποτε χρειαζόταν. Ευτυχώς είχα μόνο θέατρο μέχρι τον Ιανουάριο κι έτσι έλειπα το δίωρο της παράστασης, αλλά αμέσως μετά γύριζα σπίτι. Μετά τον Ιανουάριο ήμουν συνέχεια δίπλα της. Σταμάτησα να βλέπω ταινίες δράσης με βία και σκοτωμούς και όταν μια Κυριακή πρωί, που ετοιμαζόμουν να πάω για enduro με τη μοτοσικλέτα μου είπε “Να προσέχεις, σε παρακαλώ”, εγώ πήρα τηλέφωνο τους φίλους μου, τους αδερφούς Ζουμπλιούς και την υπόλοιπη παρέα με τους πρωταθλητές και τους είπα “Τέρμα το enduro για μένα, το χόρτασα, μη με ξαναπεριμένετε”».
Ο Θανάσης Ευθυμιάδης από τότε που έκανε τη μεγάλη αλλαγή της ζωής του νιώθει μια βαθιά σύνδεση με τη γη και θέλει αυτή η σύνδεση να αποτυπώνεται και στον τρόπο που τρέφεται.
«Κάτι άλλο που έχω θεσπίσει στη διατροφή μου είναι να υπάρχει καθημερινά στο πιάτο μου κάτι που έχω σπείρει και καλλιεργήσει εγώ ο ίδιος. Ας είναι και κάτι πολύ μικρό, όπως μια καυτερή πιπερίτσα, ή μαϊντανός, ή ρόκα, ή μια ντομάτα, ή λίγα άνθη από μπρόκολο, ή λίγα φύλλα από ένα μαρούλι, αρκεί να είναι κάτι που έχει μεγαλώσει με την προσωπική μου αγάπη και φροντίδα. Νιώθω ότι αυτή η τροφή είναι το φάρμακό μου (όπως έλεγε και ο Ιπποκράτης)».