Κολυμπώντας με Καρχαρίες

Ο δημοσιογράφος-ερευνητής Γιόρις Λούγενταϊκ γνώριζε για τον τραπεζικό τομέα όσα και ο μέσος άνθρωπος: σχεδόν τίποτα. Πίστευε πως τα στελέχη των τραπεζών ήταν αδίστακτοι, ανταγωνιστικοί, άπληστοι, εμμονικοί με τα μπόνους «καρχαρίες», που δεν είχαν καμία επιρροή στη ζωή του. Μέχρι που μια μέρα του αναθέτουν να ερευνήσει τον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Ο Λούγενταϊκ μετακομίζει στο Σίτι του Λονδίνου και για δύο χρόνια προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον δαιδαλώδη κόσμο των τραπεζών. Για να τα καταφέρει παίρνει περισσότερες από 200 συνεντεύξεις. Κορυφαία στελέχη επενδυτικών τραπεζών, ειδικοί αναλυτές, τρέιντερ καθώς και απολυμένοι και ταπεινωμένοι υπάλληλοι, αφού διασφαλίσουν την ανωνυμία τους, σπάνε το τραπεζικό απόρρητο και μιλούν στον Λούγενταϊκ για όσα συμβαίνουν κάθε μέρα στις τράπεζες, κάνουν την αυτοκριτική τους και αποκαλύπτουν τα κίνητρα τους στη δουλειά.

Παραδέχθηκαν πως, όταν κατέρρευσε η Lehman Brothers το 2008, φρόντισαν να προμηθευτούν μεγάλες ποσότητες τροφίμων, επένδυσαν τα χρήματα τους σε χρυσό και σχεδίαζαν να στείλουν τα παιδιά τους στην εξοχή. Συμφώνησαν ότι από το κραχ μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Ο Λούγενταϊκ τελικά συνειδητοποίησε κάτι τρομακτικό. Τι γίνεται αν οι άνθρωποι που δουλεύουν στις τράπεζες δεν είναι οι αληθινοί εχθροί; Τι γίνεται αν η αλήθεια για τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τομέα είναι ακόμα πιο δυσοίωνη;

Aυτό το βιβλίο αποτελεί μια συναρπαστική και αποκαλυπτική έρευνα για την ωρολογιακή βόμβα που βρίσκεται στην καρδιά της κοινωνίας μας.

Κριτικές

«Ο ζήλος του συγγραφέα να δει τα καλά στοιχεία των τραπεζικών στελεχών δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στο τελικό συμπέρασμά του».
Financial Times

«Συμπαγής, πλούσια και συναρπαστική αφήγηση».
Der Spiegel

«Η θέση του Γιόρις είναι εξαιρετικά ακριβής και πρέπει να ακουστεί: “Η άγνοια, η άρνηση και η απάθεια δεν πρόκειται να λύσουν ένα πρόβλημα τόσο επείγον και τόσο σοβαρό”».
Best Books of 2015, Bloomberg Business

«Ο Λούγενταϊκ ανακάλυψε πως παρά τον άγραφο νόμο της σιωπής οι άνθρωποι που δουλεύουν στις τράπεζες είναι διατεθειμένοι να μιλήσουν για τη δουλειά τους μόλις τους υποσχεθείς ανωνυμία. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό».
The Atlantic