O Θεόφιλος Βασιλειάδης μπορεί να μην εκπλήρωσε ποτέ το παιδικό του όνειρο να γίνει ταξιτζής –τουλάχιστον όχι ακόμα–, αλλά έχει καταφέρει πολλά άλλα στον επιχειρηματικό στίβο.
Όπως και έχει αποτύχει περισσότερες από μία φορές. Έτσι είναι το επιχειρηματικό ταξίδι κι εκείνος το έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι. Οι κοιλάδες και οι κορυφές είναι δίπλα δίπλα και τα μαθήματα που προσφέρουν πολύτιμα για όσους θέλουν να αντέξουν στο «παιχνίδι χωρίς τέλος» που λέει και ο Σάιμον Σίνεκ.
Από τη δημιουργία του kariera.gr έως την πώλησή του, την επαναγορά του και τελικά την εξαγορά της εταιρείας που είχε αγοράσει το kariera (!), ο Βασιλειάδης έζησε πολλές ζωές, ρίσκαρε, πέτυχε, απέτυχε. Kαι ξανά από την αρχή.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά την «πρώτη του φορά» στο επιχειρείν, ο Βασιλειάδης αποφασίζει να κοιτάξει πίσω και να καταγράψει 28 μαθήματα επιχειρηματικής σκέψης που του δίδαξε η δική του διαδρομή, έτσι ώστε να μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει ο ίδιος στο μέλλον, αλλά και όσοι θέλουν να εφαρμόσουν κάποια από αυτά στο δικό τους δημιουργικό ταξίδι. Μεταξύ άλλων, απαντά σε ερωτήματα που απασχολούν όσους βρίσκονται στον κόσμο των επιχειρήσεων:
– Κοιμούνται καλά οι επιχειρηματίες;
– Καλύτερα ιδρυτής startup ή υψηλόβαθμο στέλεχος σε πολυεθνική;
– Χρειάζονται λεφτά για να ξεκινήσω – και αν ναι, πού τα βρίσκω;
– Πώς να προβληθώ χωρίς κόστος;
– Πότε πουλάς το μαγαζί;
Γραμμένο με αμεσότητα, ειλικρίνεια και πινελιές χιούμορ, το Μικρός ήθελα να γίνω ταξιτζής μάς βάζει μέσα στο σπινθηροβόλο μυαλό ενός επιτυχημένου επιχειρηματία, ο οποίος μοιάζει τόσο πολύ με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που μπορεί να σε πείσει ότι μπορείς να τα καταφέρεις κι εσύ.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το «Μικρός ήθελα να γίνω ταξιτζής» του Θεόφιλου Βασιλειάδη:
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ STARTUP
Από μια άποψη, ένα πρώτο startup το έφτιαξα στα 8 μου. Είχα παρατηρήσει ότι η μητέρα και οι αδερφές μου χρειάζονταν συχνά μικροπράγματα από το περίπτερο, όπως καλσόν, αναπτήρες, στυλό και κοκαλάκια, οπότε μάζεψα το χαρτζιλίκι μου για 3 μήνες και γέμισα τα συρτάρια μου με στοκ που στη συνέχεια πουλούσα στις (κάπως σοκαρισμένες με το θέμα) γυναίκες της οικογένειας σε τιμές μαύρης αγοράς. Προφανώς, η δυναμική της επιχείρησης δεν ήταν ακριβώς ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες, καθώς φαντάζομαι ότι η αλματώδης βελτίωση των πωλήσεων την πρώτη εβδομάδα μάλλον οφειλόταν κυρίως στο πόσο αστείο τούς φαινόταν αυτό που έκανα, παρά στο ότι είχα πραγματικά βρει το τέλειο market-product fit. Πάντως, αυτό ήταν που λογικά οδήγησε και στην επακόλουθη κρίση ρευστότητας της πρώτης μου επιχείρησης, την οποία δεν βοήθησε και το Cash Out που έκανα μετά την πρώτη εβδομάδα, αγοράζοντας μια μπάλα ποδοσφαίρου, διαπράττοντας το συνηθισμένο επιχειρηματικό λάθος του να μπερδεύεις την τσέπη σου με αυτή της εταιρείας σου.
Μεγαλώνοντας, το πρώτο επάγγελμα που ήθελα να κάνω ήταν αρχιτέκτονας. Οι γονείς μου είχαν αγοράσει έναν υπο λογιστή, και σε ένα απλοϊκό πρόγραμμα 3D προσπαθούσα στα 10 μου να σχεδιάσω το πρώτο μου κτήριο. Στη συνέχεια, θυμάμαι ότι είχα μπει σε ένα ταξί με τον πατέρα μου και τον νονό μου (που ήταν αρχιτέκτονας) για να πάμε να δούμε το γραφείο του, και τελικά τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε ο ταξιτζής. Περάσαμε μισή ώρα κάνοντας βόλτες (νόμιζα) στο κέντρο της Αθήνας, λέγοντας αστεία και στο τέλος τον πληρώσαμε κιόλας. Προφανώς, ο συνειρμός που έκανα ήταν ότι η ιδανική δουλειά συνδυάζει το να περνάς καλά και να πληρώνεσαι κιόλας.
Στη συνέχεια, άλλαξα διάφορα επαγγέλματα στη φαντασία μου για να γράψω κάτι για αυτό το θέμα). Η ευχή και η κατάρα όλων όσων μαγεύονται από το μικρόβιο του επιχειρείν είναι τελικά το ότι τους κατακλύζουν ιδέες για καινούργια πράγματα. Είναι ευχή γιατί σε γεμίζει όρεξη για δημιουργία και κατάρα γιατί δεν σε αφήνει να συγκεντρωθείς σε τίποτα με συνέπεια.
Στις επόμενες σελίδες θα προσπαθήσω να μοιραστώ με όσους και όσες ενδιαφέρονται διάφορες σκέψεις και εμπειρίες μου από το ταξίδι στα 25 χρόνια από τη δημιουργία του Kariera.gr, του πρώτου ελληνικού startup που πουλήθηκε σε πολυεθνική (ή «έκανε exit», όπως λέγεται πλέον στη γλώσσα των startups) και κυρίως να βρω τα κομμάτια εκείνα του παζλ που θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν οδηγό επιχειρηματικής σκέψης, αλλά και οδηγό αποφυγής λαθών που κάναμε εμείς. Δεν διεκδικώ το αλάθητο και είναι σίγουρο ότι στη δική μας επιτυχία έπαιξε τεράστιο ρόλο και η τύχη αλλά και\ το καλό τάιμινγκ, και πάνω από όλα η επιλογή εξαιρετικών συνεργατών σε όλα τα επίπεδα. Οπότε απαραίτητη «προειδοποίηση» για αυτό το ταξίδι είναι να διαλέξει ο κάθε αναγνώστης αυτά που του ταιριάζουν ή να διαφωνήσει αλλά να καταγράψει όσα δεν είναι κατάλληλα στη δική του περίπτωση.
Έτσι κι αλλιώς, ελπίζω να φανεί έστω και λίγο χρήσιμο αυτό το βιβλίο σε όσους αγαπούν το επιχειρείν και να βάλει μια ακόμα πινελιά στην ολοένα και μεγαλύτερη τοιχογραφία του ελληνικού οικοσυστήματος νέας οικονομίας.
