Το «8 μέρες μέσα» είναι το χρονικό των 8 ημερών που άλλαξαν τη ζωή του Στέφανου Ξενάκη. Πιο ευάλωτος, πιο δυνατός και πιο αληθινός από ποτέ, μοιράζεται με όλους μας τις στιγμές που έζησε ΜΕΣΑ, αλλά και το πώς κατάφερε να βρει το φως μέσα στο σκοτάδι.
Στο παρακάτω απόσπασμα, ο Στέφανος Ξενάκης προλογίζει όλα όσα επρόκειτο να συμβούν τις 8 μέρες που βρισκόταν ΜΕΣΑ.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Νομίζω κάτι και κάποιος εκεί έξω θέλει τον Ιούνιο να γράφω βιβλία.
Δεν εξηγείται διαφορετικά…
Πρέπει η μεγάλη μου κόρη να ήταν δύο ετών κι ήμασταν στις κούνιες. Θυμάμαι σαν τώρα μια μεσήλικη κυρία που μας είχε πλησιάσει για να της ευχηθεί:
«Να έχει καλή ειμαρμένη», μου είπε.
Μέχρι τότε όλοι τής εύχονταν να έχει «καλή τύχη».
Έψαξα το λεξικό να βρω την ερμηνεία της «ειμαρμένης».
Με μια λέξη, είναι το «αναπόφευκτο», το «προκαθορισμένο».
Αυτό που η Κλωθώ και η Λάχεσις έχουν ήδη υφάνει. Αυτό για το οποίο ο Επίκτητος έλεγε στο Εγχειρίδιο: «Των όντων τα μεν εστίν εφ’ ημίν, τα δε ουκ εφ’ ημίν». Τα «ουκ εφ’ ημίν» είναι η ειμαρμένη μας. Αυτά που ΔΕΝ ορίζουμε.
Ίσως τη Δευτέρα 6 Μαρτίου στις δέκα το πρωί να ήταν αναπόφευκτο να συναντήσω τον αστυνομικό που είχε έρθει κάτω από το σπίτι για να με αναζητήσει. Ήξερα ότι για δεκαπέντε ημέρες, μέχρι να ολοκληρωθεί μια νομική διαδικασία, δεν έπρεπε να βρίσκομαι κοντά στο σπίτι μου. Κι όμως βρισκόμουν. Ίσως ήταν αναπόφευκτο εκείνη τη μέρα ο φίλος μου, που αρχικά ήταν να έρθει στις έντεκα για να μου επιστρέψει το αυτοκίνητό μου, τελικά να έρθει στις δέκα, ακριβώς την ίδια ώρα με τον αστυνομικό. Στη διαδρομή προς τη ΓΑΔΑ, όταν ρώτησα τον αστυνομικό από το Αναζητήσεων πότε θα ξαναερχόταν σπίτι αν δεν με είχε βρει, μου απάντησε: «Σε τρεις μέρες».
Σε τρεις μέρες θα έλειπα εκτός Αθηνών για μια ομιλία. Την επόμενη εβδομάδα θα είχε ολοκληρωθεί η νομική διαδικασία, οπότε δεν θα είχε χρειαστεί να με αναζητήσει ξανά. Ίσως ήταν θέλημα της Κλωθώς να βρεθώ εκείνη τη στιγμή εκεί, για να το ζήσω και για να το γράψω όλο αυτό. Ίσως.
Αυτές οι οκτώ μέρες ΜΕΣΑ ήταν από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου˙ και για μένα, αλλά κυρίως για την οικογένειά μου.
Νόμισα ότι βγήκα από το κρατητήριο την όγδοη μέρα, αλλά δεν βγήκα. Το σώμα μου βγήκε. Η ψυχή μου έμεινε καιρό ακόμη ΜΕΣΑ για να ολοκληρώσει το βιβλίο αυτό. Για καιρό συνέχισε να ξυπνάει και να κοιμάται ΜΕΣΑ, ώστε να μην παραλείψει τίποτα από αυτά που έζησα κι ένιωσα αυτές τις μοναδικές μέρες στο Κρατητήριο της ΓΑΔΑ.
Νόμισα ότι τα δύσκολα κράτησαν οκτώ μέρες, αλλά τα δύσκολα ήρθαν μετά, με τη συνειδητοποίηση του τραύματος.
Όπως λέει μια φίλη, το τραύμα το καταλαβαίνεις μετά το δυστύχημα. Όταν βγεις από την εντατική, όπου δεν είχες τις αισθήσεις σου. Μετά θα νιώσεις για πρώτη φορά τον πόνο από τα κόκαλα που έσπασαν.
Νόμισα ότι τα δύσκολα και για τα παιδιά μου τέλειωσαν όταν βγήκα, αλλά έκανα πάλι λάθος. Μία εβδομάδα μετά την αποφυλάκισή μου, τα παιδιά μου εξακολουθούσαν να είναι τα παιδιά που «ο μπαμπάς τους μπήκε φυλακή».
Τους ζήτησα μια Μεγάλη Συγγνώμη για τον εξευτελισμό που υπέστησαν εξαιτίας μου. Το χειρότερο ήταν η απάντησή τους:
«Δεν τρέχει τίποτα, μπαμπά. Είμαστε μια χαρά».
Ήξερα ότι δεν ήταν.
Έμαθα πολλά αυτές τις οκτώ μέρες.
Το σημαντικότερο όμως που έμαθα ήταν ότι εκεί ΜΕΣΑ υπάρχει ένας ακόμη κόσμος, που κάνουμε σαν να μην υπάρχει.
Αποτελείται κι αυτός από ανθρώπους. Βρίσκονται εκεί όπου βρίσκονται, για τον λόγο που βρίσκονται. Έχουν όμως αισθήματα, έχουν υπόσταση κι έχουν και αξιοπρέπεια. Αποτελείται και αυτός ο κόσμος από ψυχές. Κι η αξία των ψυχών αυτών ουδόλως υπολείπεται της αξίας των δικών μας ψυχών.
Για μια εβδομάδα έμαθα από τους ανθρώπους αυτούς τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει ανθρωπιά και τι σημαίνει ενσυναίσθηση, κι ας μην έχουν social ΜΕΣΑ για να ποστάρουν.
Έμαθα τι σημαίνει να μοιράζεσαι το χαρτί τουαλέτας και την τηλεκάρτα σου. Έμαθα ακόμη τι σημαίνει να μοιράζεσαι το τελευταίο τσιγάρο σου με έναν άγνωστο και κάποιες φορές και το τελευταίο σπίρτο σου. Πάνω απ’ όλα όμως, έμαθα τι σημαίνει μπέσα.
Αυτά που ένιωσα ΜΕΣΑ δεν θυμάμαι πότε κι εάν τα έχω ξανανιώσει ποτέ ΕΞΩ. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να περάσουμε έστω και για λίγο από εκεί ΜΕΣΑ, για να μπορέσουμε να τα καταλάβουμε όλα αυτά, πιο πολύ όμως να τα κατανοήσουμε.
Μακάρι να μπορούσαμε να μπούμε έστω και για λίγο, για να εκτιμήσουμε το Δώρο της Ελευθερίας μας.
Ποτέ μην κάνεις το λάθος να ξεχάσεις ότι έχεις την Προσωπική σου Ελευθερία, όπου κι αν διαβάζεις το βιβλίο αυτό. Αν είσαι στη θάλασσα, μπορείς να βρέξεις τα πόδια σου αν είσαι στην πόλη, μπορείς να πας σούπερ μάρκετ για σουλάτσο, κι ας σου φαίνεται χαζό˙ αν είσαι στο βουνό, μπορείς να μυρίσεις το πουρνάρι και να ξαπλώσεις κάτω από τα πεύκα.
Τα θεωρούσα κι εγώ τόσο δεδομένα, μέχρι που τα στερήθηκα.
Όπως θεωρούσα δεδομένη την Προσωπική μου Ελευθερία, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν ήταν.
Το «8 μέρες μέσα» του Στέφανου Ξενάκη κυκλοφορεί στις 8 Ιουνίου και είναι διαθέσιμο για προπαραγγελία εδώ.
