Μετά από το ξαφνικό τέλος µιας σχέσης στην οποία είχε επενδύσει, η Αµέλια πέφτει σε µια δίνη αντικρουόµενων σκέψεων και συναισθηµάτων. Για άλλη µια φορά, αναρωτιέται τι αληθινά θέλει από τους άντρες, ποιο το νόηµα των σχέσεων και αν υπάρχει ο «ιδανικός άλλος». Γεµάτο χιούµορ αλλά και σκληρές αλήθειες, το µυθιστόρηµα του Daniel Chidiac εξερευνά τον λαβύρινθο των σχέσεων στην εποχή του Tinder και μας καλεί να ανακαλύψουμε πράγματα για τον ίδιο μας τον εαυτό – και ίσως βρούμε τον δρόμο για ‘κείνο το ένα ραντεβού που αξίζει.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το The Modern Break-up παρακάτω:
ΝΙΩΘΩ
Αμέλια
Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις, φαίνεται να κάνω κύκλους. Θέλω εκείνους που δεν με θέλουν και δεν θέλω εκείνους που με θέλουν. Το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται συνεχώς. Νιώθω ότι, στις μέρες μας, δύο άνθρωποι δεν μένουν ποτέ σταθεροί, τα «θέλω» τους αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα. Προσπάθησα να το δω θετικά αλλά, όταν συνεχώς ανοίγεσαι και δεν βγαίνει τίποτα, είναι τελικά λίγο δύσκολο. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι, παρ’ ότι δεν θα έπρεπε να θέλω αυτούς που με τσακίζουν, εξακολουθούν να με τραβάνε. Προσπαθώ συνεχώς να με πείσω ότι δεν θα έπρεπε να θέλω κάποιον που δεν με θέλει, αλλά πάντα παίρνουν το πάνω χέρι τα συναισθήματά μου.
Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι θα έπρεπε να είμαι πιο δυνατή. Ξέρω ότι πρέπει να κλείσω την πόρτα και να δεχτώ ότι η αγάπη που έδωσα δεν εκτιμήθηκε. Όχι επειδή δεν έκανα κάτι σωστά, αλλά επειδή έδωσα την αγάπη μου σε κάποιον που δεν μπορούσε να τη δεχτεί. Ξέρω ότι είχα πολύ βαθιά συναισθήματα για εκείνον. Ξέρω ότι αφέθηκα πλήρως, του έδωσα τη δύναμη, την εμπιστοσύνη και το μυαλό μου. Την πάτησα. Και μάλλον δεν πρέπει να την πατάμε με κανέναν. Γιατί να τρώμε τα μούτρα μας;
Θέλω να είμαι πιο δυνατή την επόμενη φορά που θα αγαπήσω κάποιον. Εκ των υστέρων, μάλλον ήταν αφελές που εμπιστεύτηκα συναισθηματικά κάποιον τόσο νωρίς. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Έτρεξα, ενώ έπρεπε να περπατήσω. Και, παρ’ ότι γνωρίζω τι είναι σωστό βάσει λογικής, το μυαλό μου ακόμη με παιδεύει. Αναρωτιέμαι αν θα φερθεί σε άλλη κοπέλα όπως ήθελα να φερθεί σε μένα, αν θα θέλει να περνάει χρόνο μαζί της, όπως ήθελα εγώ να περνάω χρόνο μαζί του. Νιώθω ότι όλοι οι άντρες που ήθελα πραγματικά, ακόμη κι αυτοί απ’ το παρελθόν μου, θα μπορούσαν να τα δώσουν όλα σε κάποια άλλη, αλλά όχι σε εμένα. Σε κάποιο βαθμό, αυτό με κάνει να νιώθω ότι δεν αξίζω, και αυτή η ευαισθησία είναι που με οδηγεί στον επόμενο που γνωρίζω. Μου δημιουργείται η φοβία ότι θα ανοιχτώ και θα πληγωθώ ξανά.
Δηλαδή, ποιον πρέπει να εμπιστευόμαστε; Είτε πρόκειται για βραχυπρόθεσμες συναντήσεις με ανθρώπους που δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελα είτε για μακροχρόνιες σχέσεις που τελειώνουν, έχω προσέξει ότι το αντίκτυπο στα συναισθήματά μου είναι το ίδιο. Όταν δεν είμαι καλά, κρεμιέμαι από ανθρώπους που μου αρέσουν αλλά δεν μου δίνουν την αντίστοιχη προσοχή. Είμαι η πρώτη που παραδέχεται ότι υπάρχουν στιγμές που έχω την ακατανίκητη επιθυμία να έχω περισσότερο έλεγχο στη σχέση, περισσότερη αξιοπρέπεια. Ξέρω ότι πιθανώς ο εγωισμός μου με κάνει να σκέφτομαι έτσι, αλλά αυτή τη στιγμή είναι αλήθεια. Θέλω να αποφασίζω εγώ αν θα ασχοληθώ με κάποιον ή όχι. Όταν δεν έχω αυτή τη δυνατότητα επειδή ο άλλος με έχει παραπλανήσει, τότε αγχώνομαι. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στις ανασφάλειες και στη συναισθηματική αστάθεια. Και στο ότι μου την έχουν φέρει πάρα πολλές φορές. Δεν είναι ότι είμαι έτσι συνέχεια. Συνήθως είμαι χαρούμενο άτομο και προσπαθώ να είμαι θετική, αλλά φυσικά, μια στο τόσο, γνωρίζω κάποιον που με κάνει να ξεχάσω τις συμβουλές που θα έδινα σε οποιονδήποτε άλλον. Επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο, απλώς με διαφορετικό άτομο. Παθαίνω εμμονή με κάποιον που καλά καλά δεν ξέρω. Όσο κι αν θέλω να δω καθαρά την κατάσταση, όταν θέλω κάποιον, δεν γίνεται. Η λογική πάει περίπατο. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να γράφει συναισθηματικά φορτισμένα μηνύματα σε κάποιον (επειδή είμαι θυμωμένη ή πληγωμένη) και μετά να σκέφτομαι αν πρέπει να τα στείλω.
Σκέφτομαι όλα αυτά που θέλω να πω, κάνω πίσω και δεν τα στέλνω, σβήνω και διορθώνω το κείμενο πέντε φορές, συγκρατιέμαι ακόμη περισσότερο και μετά λυγίζω και πατάω αποστολή. Προσπαθώ να με πείσω να στείλω το μήνυμα λέγοντας «πρέπει πάντα να εκφράζεις τα συναισθήματά σου» ή «ίσως, αν εξηγήσω τη δική μου οπτική και τα συναισθήματά μου, τότε να νοιαστεί». Προφανώς, τις περισσότερες φορές η αντίδραση κάποιου που χέστηκε τελείως για μένα εξαρχής δεν είναι αυτή που θέλω. Ναι, φυσικά, αυτό με κάνει να νιώθω περισσότερο ηλίθια. Έχω βρεθεί τόσες φορές σε αυτή τη θέση που πολύ με προβληματίζει τι γίνεται με τις σχέσεις σήμερα και τι αντιπροσωπεύουν. Επίσης, έχω καταλάβει ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα. Όσο περισσότερο μιλάω σε άλλους για την κατάστασή μου, τόσο βλέπω πόσο συχνά συμβαίνει το ίδιο και σε άλλους. Είμαστε όλοι μπερδεμένοι. Είναι σαν να είμαστε σε καταστολή σε ό,τι αφορά τις σχέσεις. Δεν ξέρουμε προς τα πού να πάμε και πώς να φερθούμε. Ειλικρινά, πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε καν τι θέλουμε. Ξέρουμε απλώς τι δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση. Ανήκουμε σε μία γενιά που μπορεί να τα έχει όλα με το πάτημα ενός κουμπιού, ρούχα, ταινίες, πληροφορίες, και περιμένουμε να γίνει το ίδιο και με την αγάπη.
Είμαστε ανυπόμονοι όταν γνωρίζουμε κάποιον. Θέλουμε να μάθουμε σχεδόν αμέσως αν μπορούμε να είμαστε μαζί του. Πρέπει να πω ότι δεν δίνω στους άλλους και πολλές ευκαιρίες στην αρχή. Αρκούν μερικές λάθος κινήσεις στο πρώτο ραντεβού για να τους αποκλείσω. Για να είμαι ειλικρινής, μερικές φορές δεν φτάνω ούτε μέχρι το πρώτο ραντεβού. Είμαι κι εγώ παράξενη, υπάρχουν φορές που νομίζω ότι θέλω πραγματικά κάποιον, αλλά αν μου δώσει πολλή προσοχή τότε δεν τον θέλω πια. Ίσως εγώ είμαι η προβληματική και σε μένα οφείλεται αυτή η επαναλαμβανόμενη αστάθεια. Θέλουμε κάποιον όταν τον θέλουμε, και όταν σταματήσουμε να τον θέλουμε, τέλος. Είναι κάπως αρρωστημένο. Οι περισσότεροι ψάχνουν την κοντινότερη έξοδο διαφυγής όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, μόνο και μόνο επειδή μπορούν να αντικαταστήσουν τον άλλον με ένα swipe. Είμαστε τόσο αναλώσιμοι, τόσο αντικαταστάσιμοι. Η προσπάθεια να κάνεις μια σχέση λειτουργική γίνεται όλο και πιο σπάνια από γενιά σε γενιά.
Πρόσφατα η μαμά μου μου είπε κάτι που μου άρεσε: «Πρέπει να πάψεις να περιμένεις από ανθρώπους που δεν αγαπάνε τον ίδιο τους τον εαυτό να σε αγαπήσουν με τον τρόπο που εσύ αγαπάς». Ισχύει. Εγώ έχω αγαπήσει τον εαυτό μου. Ήξερα πώς να δίνω όλο μου το είναι, αλλά πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν ξέρουν όλοι να αγαπάνε όπως εγώ. Πολλοί από αυτούς τους τύπους που νόμιζα ότι ήθελα δεν είχαν καταφέρει να αγαπήσουν τον εαυτό τους ακόμη. Πώς να αποδεχτούν την αγάπη που ήμουν διατεθειμένη να τους δώσω; Πολλοί μου λένε «δεν θα έπρεπε να σκέφτεσαι τόσο πολύ τους άλλους, κανείς δεν πρέπει να απασχολεί συνεχώς το μυαλό σου». Νομίζω ότι ξεχνάνε πόσο πολύ σκέφτονται εκείνοι κάποιον που τους αρέσει. Όλα είναι καλά όταν είσαι εξωτερικός παρατηρητής και κρίνεις τους άλλους, αλλά όταν είσαι μέσα στην κατάσταση δεν είναι εύκολο να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Μακάρι να ήταν. Δεν μπορώ να είμαι θετική και να έχω τον έλεγχο πάντα, κι αυτό δεν με κάνει αδύναμη. Τώρα το μαθαίνω αυτό. Υπάρχουν φάσεις που νιώθω αποτυχημένη στην καριέρα μου, θλιμμένη για λόγους που δεν καταλαβαίνω πάντα, και φυσικά συναισθηματικά ασταθής όταν κάποιος με έχει κοροϊδέψει. Δεν μπορώ να προσποιούμαι συνέχεια ότι είμαι χαρούμενη ενώ δεν είμαι.
Όντως, έριξα τις άμυνές μου. Του αφέθηκα. Άλλοι μου λένε ότι δεν θα έπρεπε ο χωρισμός να με έχει επηρεάσει τόσο πολύ, αφού δεν τον ήξερα πολύ καιρό, ενώ είχα μεγαλύτερες σχέσεις που δεν είχαν την ίδια επίδραση επάνω μου. Ξέρετε τι εννοώ: να τον συγχωρώ συνεχώς που μου απάντησε στο μήνυμά μου μετά από μία μέρα ή που δεν μου απάντησε καθόλου. Nα νιώθω καλά όταν μου δίνει την προσοχή του, αλλά σκατά όταν με αγνοεί. Να τσεκάρω συνεχώς αν μου έκανε like στη φωτογραφία μου στο Instagram. Αυτή την επίδραση. Δηλαδή, σαν να μην έχει σημασία ποιος άλλος έκανε like αν δεν είχε κάνει αυτός. Δεν νομίζω ότι παίζει ρόλο το πόσο καιρό ξέρεις κάποιον. Σημασία έχει το πώς νιώθεις και το πώς ο άλλος σε κάνει να νιώθεις. Σημασία έχει το πόσο επενδύεις με το μυαλό και την καρδιά σου. Η φάση που βρίσκεσαι στη ζωή σου. Σε κανέναν δεν αρέσει να επενδύει σε κάτι που δεν αποδίδει.
Με τη λογική, ξέρω ακριβώς τι θέλω από έναν σύντροφο, αλλά, στην πραγματικότητα, μπορώ όντως να ελέγξω ποιον θα ερωτευτώ; Όταν βρεθεί κάποιος που θα μου τραβήξει την προσοχή, τότε είναι δύσκολο να ξεκολλήσω. Θέλω να τον εμπιστευτώ, θέλω να έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Μπορεί να είναι σωστό, λάθος ή χαζομάρα να αγαπήσεις κάποιον που δεν ξέρεις πολύ καιρό, αλλά, και πάλι, αυτό δεν επηρεάζει το πόσο θα πονέσεις όταν σε απορρίψει, όταν νιώσεις ότι δεν σε θέλει. Αν το να επιτρέπω στον εαυτό να νιώθει συναισθήματα με κάνει ηλίθια, τότε ευχαρίστως να μου κολλήσουν την ταμπέλα.
